Πληγή | Θέμις Ιππέκη

Απαιτείς την δημιουργικότητα να μεθύσεις,

τσοντάρεις  πέντε βράκες κι δέκα φανέλες ,

για να μας πλαστικοποιήσεις.

Να κρύβεται επιδέξια η γυμνή απόφαση, να υφαίνεται με συνθετικά η επιλογή

απ’  το μαύρο που στήνεις μπρος κάθε προσμονής .

Τα κιμιάζεις με τις γόπες, τα γυάλινα ποτήρια τα κοφτερά μαχαίρια κι τις σακούλες τούβλων.

Κάμεις έρωτα με τον θάνατο,

ενώ σαν έφηβη είχες για φίλο τον γλυκό παράδεισο .

Μα από που κι αν έρχεσαι, σ’ όποιον κι αν καταλήγεις,

το ριζικό σαν να μας νυχτοπερπατήσει,

έχοντας για όνομα ένα κι χώρα ίδια για όλους

τότε οι υποσχέσεις σου θα ξεχαστούν κι τα λικνίσματα σου θα γεράσουν .

Δεν λογαριάζεις κάτι απ’ την δύνη στ’ ανοιχτά πελάγη,

όσο κι αν η προσοχή μας σε αναδύει στα μαλακά μάγουλα,

άλλο τόσο στα λευκά θα σ’ αποχαιρετούμε στην ξέρα που μας στέλνεις.