Στο μέλλον
προφητικά βλέπω
πως η γη απ'τον ύπνο της
(χάραξε βαθιά τούτη τη φράση)
θα σηκωθεί και θα ζητήσει
τον αγαθό της Δημιουργό.
Κι η άγρια έρημος
θα γίνει ένας κήπος μαγικός.
Στα νότια της χώρας μας
κει που το καλοκαίρι φουντωμένο
δε μαραίνεται ποτέ
η ωραία Λύκη ξάπλωσε.
Εφτά καλοκαίρια έχει στην πλάτη της
είπε η ωραία Λύκη.
Περιπλανιόταν με τις ώρες
ακούγοντας το τραγούδι των πουλιών του δάσους.
«Ύπνε καλέ , έλα μου, κάτω
απ'αυτό το δέντρο.
Η μάνα κι ο πατέρας κλαίνε;
Κι η Λύκη πού να κοιμηθεί;
»Χαμένο μες στην άγρια έρημο
πλανιέται το παιδάκι σας.
Και πως να κοιμηθεί η Λύκη
αφού με αναφιλητά η μάνα της θρηνεί;
»Αν η καρδιά της την πονεί
τη Λύκη τότε ας μη την πάρει ο ύπνος.
Αν αποκοιμηθεί η μάνα μου
η Λύκη δε θα κλαίει πια.
»Νύχτα που φτάνεις σαν σεντόνι
στην ερημιά τούτη την αστραφτερή
στο φεγγαράκι σου πες νά 'βγει
την ώρα που θα κλείνω εγώ τα μάτια.»
Ξαπλώνει και κοιμάται η Λύκη
ενώ τ'άγρια θεριά
προβαίνουν μεσ'απ'τις βαθιές σπηλιές τους
και βλέπουν κοιμισμένη την παρθένα.
Στάθηκε ακίνητος ο βασιλιάς ο λιόντας
και στην παρθένα έριξε βλέμμα
χοροπήδηξε ύστερα ολόγυρα της
πάνω στο άγιο χώμα.
Η λιόπαρδη κι η τίγρη παίζουνε
ολόγυρα στην κοιμισμένη
ενώ το γέρικο λιοντάρι
χαμήλωσε τη χρυσή του χαίτη
το στήθος της να γλείψει
κι απάνω στο λαιμό της
από τα φλογισμένα μάτια του
κύλησαν δάκρυα ρουμπίνια
ενώ η λιονταρίνα του
ξέσφιξε το λεπτό της φόρεμα
και μεταφέρανε γυμνό
το κοιμισμένο κοράσι σε σπηλιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου