Nuclear Aftermath | Τζένιφερ Ντέρλεθ

Οι χίλιοι σταυροί της Χιροσίμα καρφώθηκαν στη γη.
Εκεί που το Πλουτώνιο έσμιξε με τον μουτρωμένο κάποτε έφηβο
σε εκείνο το χώμα που ρίζες φύτρωσαν μόνο μιας ξεμωραμένης υπερηφάνειας.
Για κάτι που δε σε συγκινεί να μην κλαις, είναι τρομακτικό για όλους εμάς
που ριψοκίνδυνοι εξερευνητές διασχίσαμε ολόκληρο αυτόν τον παλαβωμένο χάρτη
με σκοπό να αφήσουμε το τελευταίο μας δάκρυ στο σημείο μηδέν του Καρκίνου.

Για κάτι που δε σε συγκινεί ποτέ σου να μη λες, είναι θλιβερό για όλους εμάς,
θλιβερό όπως ένα κουκούτσι προσπαθεί να γίνει μηλιά σε μια γη άγονη και φαρμακερή.
Στο σημείο εκείνο που οι πολυκατοικίες σαν νεαρές, ελαφρώς αδέξιες μπαλαρίνες
έχασαν την ισορροπία τους και τα βήματα, λιποθύμησαν από κάποιο σοκ του δευτερολέπτου.

Όλες μαζί, ζαλισμένοι κύκνοι έγιναν έδεσμα-τροφή και κολλύριο στα γυαλισμένα μάτια
του μεγάλου γκρίζου πόνου Τρωκτικού.

Γυρνώντας από εδώ κι από ‘κει σαν τοξικομανής, άστεγος αγέρας
συνάντησα σε κείνο το ρυάκι, το ποτισμένο από ρουμανική βότκα, πικρό το χαμόγελο της Μαρίας Κιουρί κι ένα σημείωμα σε χαρτί με αλλόκοτες λέξεις γραμμένο:

«Nuclear Aftermath σιωπή, έχω στο στήθος χαραγμένο με αίμα ανθρώπου και Ουρανίου
όλων εκείνων των πατέρων την τελευταία λέξη.
Nuclear Aftermath οργή, έχω για πόδια μου μεταλλικά τις ουλές και το κακό
του πιο σακατεμένου κόσμου.
Nuclear Aftermath γιορτή, έχω για σκέψη στο μυαλό την περηφάνια ενός γιατρού
το γέλιο νέου κοριτσιού και της μάνας ακρωτηριασμένη αγκαλιά.
Να τραγουδάτε και να κλαίτε για μένα σα να υπήρξα το μεγαλύτερο αγκάθι.»

Γυρνώντας από εδώ και από ‘κει σαν άμυαλος, νεογέννητος στρόβιλος
συνάντησα έναν πυροσβέστη ανώνυμο και αλκοολικό.
Μου 'πε πως στην παλιά βιομηχανία της πυρηνικής ενέργειας πλανιέται στο φως ανέκδοτο σωματιδιακό συγκροτημένο από καπνούς, χημεία και σκόνη:

«Ανάθεμα πως του Κελσίου τα Παιδιά δεν άντεξαν, λύγισαν και έβαλαν φωτιά
στις χημικές Κόρες του Κβαντικού βασιλιά. Σπάστε τα ποτήρια σας μεθυσμένοι γιατί απόψε
έσκασε πυρηνική μανία.»
Τότε ακούστηκε μια φωνή σαν μνήμη θολωμένη και ερχόμενη από μακριά:
«Σηκώστε τον, τον ηλίθιο. Ήρθε μεθυσμένος για δουλειά».
Δεν ήτανε όμως πιωμένος, ήτανε νεκρός και οι σάρκες στο πρόσωπό του λιωμένες.

Και όλοι εμείς, οι ολίγον τι μουρλοί έφηβοι, γουστάραμε και τσουγκρίσαμε τα ποτηράκια μας με τα ραδιενεργά φαντάσματα με τις λευκές κουκούλες.

*Nuclear Aftermath είναι το πνεύμα/ον/αποτέλεσμα κάποιας ραδιενεργής πυρηνικής έκρηξης, γεννιέται ταυτοχρονισμένα με τη μητέρα έκρηξη τη στιγμή του μπαμ και μετά πλανιέται αιώνια στην ευρύτερη περιοχή. Είναι το ίδιο πνεύμα που στοιχειώνει τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι και το Τσέρνομπιλ. Θυμίζει στους αλαφροΐσκιωτους περαστικούς πως είναι η ζωή στην πυρηνική της εκδοχή. Κάποιοι μουρλέγκες μπορούν να το βαφτίσουν οικολογική καταστροφή, κοινωνική καταστροφή με όλα της τα επακόλουθα και τα σχετικά.