Δίκοπο μαχαίρι | Σταμάτης Παρασκευάς

Κάθε φορά που θα σου λέω να μη σκεφτείς κάτι
θα είναι σαν να σου λέω "κάν' το" ή "σκέψου το"
ή
σαν να το έχεις ήδη σκεφτεί.

Η απαγόρευση είναι δίκοπο μαχαίρι.

Σαν την αγάπη.
Αγάπη που 'γινες...
Κάποτε μου 'δινες
στο χέρι άνθη γιασεμιού και
σε αποκαλούσα νύχτα.
Μόνο τη χαρά.

Και να κοπάσουν όλα τα άλλα,
να κοπάσει η καταιγίδα -συχνά
πυκνά
πασχίζουμε να παύσουμε την αστραπή κι
αυτή γλιστράει
ανάμεσα.

Ανάμεσα
απ' τα δάχτυλα -
κι από τα κλαδιά των δέντρων,
από τις σταγόνες που ξέφυγαν για μια στιγμή
απ' το κύμα κι
από τα φτερά μιας πεταλούδας κι απ' τα λόγια με τις παύσεις-
και μέσα από μια τρύπα μιας βελόνας
και την πύλη του Παραδείσου
(κόντρα -αν είναι δυνατόν- στα λόγια του Χριστού) περνάς
.
Εσύ
περνάς
.
Περνάς στο περαδώθε σαν το πηγαινέλα ενός σωματιδίου.
Κι ενώνεις: τον κήπο,
τον ουρανό και
όσα δε λέω για τον κήπο,
για τον ουρανό και

σε Σένα.

Μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ,
τι ελάχιστη αυτοχειρία. Πνίγεις ένα μήλο του Αδάμ αντί για την κραυγή,
σφηνώνει εκεί στον καρίτσαυλο σαν βράχος του Σισύφου
που μάγκωσε ανάμεσα σε βράχια,
σε χαντάκι.

Και τώρα που σου μίλησα
κι αυτό -τι γιασεμί και σήμερα-

έγινε ένα λάθος
όταν δόθηκε η απαγόρευση να γευτούνε οι πρωτόπλαστοι
από το δέντρο της γνώσης του καλού
και του κακού: δεν είναι νίκη της ελεύθερης βούλησης,
αλλά η αποτυχία ενός νομοθέτη,
που τόσο άμεσα έθεσε έναν τόσο σοβαρό απαγορευτικό κανόνα,
αντί λίγο
λίγο με μικρότερες, κλιμακούμενες προς
μεγαλύτερες απαγορεύσεις
και με τους ανθρώπους να το συνηθίζουν,
να μην κουνούσαν ρούπι.

Για αυτό συγχώρα με
που σε αγαπώ με τόσο βαριές απαγορεύσεις
: είναι να αρνηθείς,
να με αρνηθείς
και τρίτη ακόμη πριν
να ξημερώσει.

Δε βρίσκω
άλλη άκρη,
άλλη γιατρειά.