Το βιβλίο αυτό το διάβασα πρώτη φορά πριν 8 χρόνια και μιας και δεν θυμόμουν την ιστορία, αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω. Παρά το ότι στην πορεία, μου έρχονταν αναμνήσεις από την πλοκή (μάλλον μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση για να την θυμάμαι τόσα χρόνια μετά), το ενδιαφέρον μου έμενε αμείωτο. Το διάβαζα με κομμένη την ανάσα γιατί, παρά τις εκτενείς περιγραφές, κάθε λέξη αποτελούσε σημαντικό στοιχείο για την ολοκλήρωση της ψυχοσύνθεσης των ηρώων.
Πρόκειται για μια ιστορία με μυστικά, ανεκπλήρωτους έρωτες και τις συνέπειές τους, που επηρέασαν τρεις γενιές ανθρώπων. Μια ιστορία με έντονα συναισθήματα, τα οποία περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια και αληθοφάνεια απ' τη συγγραφέα ώστε σε παρασύρουν να μοιραστείς κι εσύ από κοινού με τους πρωταγωνιστές τόσο τα αδιέξοδα όσο και την απέραντη ευτυχία. Η Μερόπη, η πρωταγωνίστρια που επιλέγεται για να αφηγηθεί όλη την ιστορία, παρουσιάζεται σαν φιγούρα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας που, μετά από πολλά χρόνια, πολλά μυστικά και μεγάλες ψυχικές δοκιμασίες, βρίσκει επιτέλους τη λύτρωση, χάρη στα δύο θαυματουργά φάρμακα, όπως παραδέχεται η ίδια: την αποδοχή και τη συγχώρεση.
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας ύμνος στη γυναικεία φύση και στη δύναμή της ως αδελφή, μάνα, γιαγιά. Φυσικά δεν λείπουν οι αντρικοί χαρακτήρες αλλά κυρίως τα συναισθήματα, οι επιλογές και οι ψυχολογικές δοκιμασίες των γυναικών είναι αυτά που πλέκουν την υπόθεση. Μία γυναίκα είναι εκείνη που δίνει το μάθημα της ανιδιοτελούς αγάπης στην Μερόπη και εκείνη με τη σειρά της το μεταδίδει στα εγγόνια της, "αγάπη που δεν διαπερνούσε καθόλου τους πολύπλοκους δαιδάλους του μυαλού, που απαξίωνε τον εγωιστικό νου, που διαφέντευε συνήθως τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων" .
Ενδιαφέρον προκαλεί η επιλογή της ανώτερης δύναμης που καθορίζει τις ζωές τον ανθρώπων. Τη θέση αυτή παίρνει ο ουρανός και τα αστέρια του, τα οποία θα δώσουν τα (ομιλούντα) ονόματα στις πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Αλκυόνη, Ταϋγέτη, Μερόπη, Ηλέκτρα είναι μερικά από τα ονόματα του αστερισμού των Πλειάδων, των οποίων οι ιστορίες ταίριαζαν με αυτές των ηρωίδων. Μάλιστα, η Πούλια είναι αυτή που σηματοδοτεί το τέλος των δυσκολιών κατά την κοσμοθεωρία της πρωταγωνίστριας: ‘’όλα θα βρουν τη λύση τους μέχρι να πέσει η Πούλια στη θάλασσα, μέχρι να ξημερώσει…’’
Από αυτή την ιστορία μπορεί κανείς να πάρει πολλά μαθήματα. Για την ανιδιοτελή αγάπη, ερωτική, μητρική, αδελφική, φιλική. Για τη δύναμη "που όταν υπάρχει ανάγκη, την παράγεις μέσα σου". Για την οργή και το θυμό που όταν τα κρατάς μέσα σου, γιγαντώνονται και κουμαντάρουν τη ζωή σου. Και για τη λύτρωση που έρχεται μέσα από την αποδοχή και τη συγχώρεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου