Σταμάτης Πακάκης: Η έμπνευσή μου είναι οι άνθρωποι δίπλα μου, η κοινωνία στην οποία ζω…

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Τον Σταμάτη Πακάκη τον γνώρισα διαδικτυακά εδώ και αρκετό καιρό , από τότε που ανέβαζε το 550, τον παρακολουθούσα και τον διάβαζα συχνά πυκνά . Ξέρετε τι λένε, κάποιες φορές έχει περισσότερο σημασία να διαβάζει κανείς τι γράφει κάποιος για να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται παρά να τον ρωτήσει απευθείας. Τον ξεχώρισα σύντομα στην "σφαίρα" του Facebook, χιούμορ, αφοσίωση στην δουλειά του και πραγματική, αγνή αγάπη για όσα κάνει. Το διαπίστωσα βλέποντας με πόση τρυφερότητα άγγιξε την "Σονάτα του Σεληνόφωτος" που παίζεται στο Faust. Ένα έργο ιδιαίτερα δύσκολο κατά τη γνώμη μου, καθότι πέρα της ανάλυσης και των αρκετών συμβολισμών, έχει αγαπηθεί και ιδιαίτερα από το κοινό όλων των ηλικιών. Εν μέσω κορωνοϊού απτόητοι λοιπόν, συζητήσαμε για τη ζωή του, το θέατρο που μάλλον είναι ταυτόσημα και άλλα πολλά...

Αρχικά Σταμάτη να σε καλωσορίσουμε στο Pause. Μίλησέ  μας για τα παιδικά σου χρόνια στη Ρόδο. Τι παιδί ήσουν;

Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και είμαι έτοιμος να πατήσω Play στις απαντήσεις μου. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την Ρόδο. Γεννήθηκα στο κέντρο της πόλης αλλά μετά από λίγα χρόνια μετακομίσαμε στην Κρεμαστή. Εκεί είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε χωράφια και δίπλα στη θάλασσα. Επίσης μεγάλη τύχη να έχω μία γιαγιά που με κράταγε όταν δούλευε η μητέρα μου, η οποία με αντιμετώπιζε ως ενήλικα, με άκουγε πραγματικά σε όσα της έλεγα. Σπάνιο να προσέχεις και να παρακολουθείς τα λεγόμενα ενός παιδιού. Θα πατήσω το Fast Forward και θα πω πως η Ρόδος ήταν η αρχή για τα πάντα. Για την ίδια μου την ύπαρξη αλλά και για τις σπουδές μου (Ωδείο και Μουσικό Σχολείο). Πλέον η Ρόδος είναι η οικογένεια μου, οι λίγοι αγαπημένοι μου φίλοι που μπορώ να μιλάω αληθινά μαζί τους σα να μην έχει περάσει μέρα από τα 17 μας, που έφυγα από το νησί για να σπουδάσω Μουσικολογία Αθηνών και φυσικά η Ρόδος για μένα είναι ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών μου. Τι παιδί ήμουν; Μάλλον δύσκολο για τους δικούς μου και τέλειο για τους εκπαιδευτικούς και την παρέα μου. Ήμουν ένα παιδί κοινωνικό αλλά ταυτόχρονα ντροπαλό. Ένα παιδί επαναστάτης αλλά και πειθαρχημένος στρατιώτης. Ώριμο και ανώριμο. Ανέκαθεν με χαρακτήριζαν αντίθετα επίθετα.

 Πως ήρθαν οι τέχνες- έχεις ασχοληθεί και με το τραγούδι αλλά και με το θέατρο- στη ζωή σου;

Οι τέχνες ήρθαν συγκυριακά. Η μία μορφή τέχνης έφερε την άλλη. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω πως αν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης με αντίληψη και πειθαρχεία μπορείς να κάνεις όλες τις τέχνες καλά. Εφόσον υπάρξει η περίοδος μελέτης και η σωστή καθοδήγηση, αλλά και η επιμονή και το μεράκι. Εγώ σαν παιδί χόρευα ασταμάτητα, άκουγα μουσική και ζωγράφιζα. Μεγάλωσα ωστόσο σε ένα μη καλλιτεχνικό περιβάλλον οπότε δεν μπήκα στη διαδικασία συστηματικής ενασχόλησης με κάποια από αυτές τις τέχνες. Όμως βρέθηκε μία παλιά κιθάρα στο σπίτι και κάπως έτσι ξεκίνησα να γρατζουνάω υπό την καθοδήγηση της μεγάλης μου αδερφής η οποία ήξερα όλα κι όλα δύο τραγούδια από το Νέο Κύμα. Το ένα έφερε το άλλο πραγματικά, η μία τέχνη με οδήγησε σε μία άλλη… ζωγραφική….κλασική κιθάρα…κρουστά σε φιλαρμονική….μουσικό σχολείο….ωδείο….φλάουτο…..χορωδία…Μουσικολογία…θέατρο…κινησιολογία…χορός…κλασικό τραγούδι…βοηθός παραγωγής….βοηθός σκηνοθέτη….βοηθός σκηνοθέτης…..σκηνοθέτης….. να δω που θα με οδηγήσουν τα πράγματα.

Παλιότερα, το «550» που ήταν ένα εντελώς ξεχωριστό και μοντέρνο έργο τώρα «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» φαίνεται ότι δεν βάζεις φραγμούς στο τι θα επιλέξεις να δραματοποιήσεις κάθε φορά. Που βρίσκεις την έμπνευσή σου;

Πράγματι είναι εντελώς διαφορετικές αυτές οι δύο δουλειές αλλά είναι και τα δύο μέρος του εαυτού μου. Χαίρομαι και περνάω καλά σκηνοθετώντας μία κωμωδία ειδικά όπως το «550» όπου ήταν το κείμενο δικό μου και έβλεπα αυτά που είχα στο μυαλό μου να παίρνουν σάρκα και οστά. Από  την άλλη πλευρά η Σονάτα του σεληνόφωτος ήταν μία διαδικασία που με έβαλε να μπω στο μυαλό ενός μεγάλου ποιητή μας, του Γιάννη Ρίτσου, και να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τα γραφόμενά του μέσα από τη δική μου αντίληψη και να παρουσιάσω το έργο του μέσα από τη δική μου αισθητική. Η έμπνευσή μου είναι οι άνθρωποι δίπλα μου, η κοινωνία στην οποία ζω…. Έτσι προκύπτουν τα κείμενα που γράφω, μέσα από παρατήρηση και προσπάθεια ερμηνείας των ερεθισμάτων μου. Η πραγματική ζωή λοιπόν.

Με τι κριτήριο επιλέγεις τα έργα που θα ανεβάσεις;

Με το υποκειμενικό μου γούστο.

Σε φόβισε το γεγονός ότι «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» είναι ένα έργο ευρέως αναγνωσμένο και διαδεδομένο- καθώς διδάσκεται ακόμα και στα σχολεία; Πως προέκυψε η ιδέα να καταπιαστείς φέτος με το εν λόγω έργο;

Είναι αγαπημένο μου κείμενο από την εποχή του σχολείου. Το είχα κι εγώ στη διδακτέα ύλη του Λυκείου. Δε φοβήθηκα καθόλου διότι ήθελα να το προσεγγίσω με σεβασμό και αγάπη. Επίσης αν και ευρέως αναγνωσμένο έδωσα τη σκηνοθετική μου ματιά και την ερμηνευτική μου προσέγγιση στον ρόλο του Νέου όπου τον μεταμορφώνω, όπως είδες κι εσύ στη δημοσιογραφική παράστασή μας, από το ερωτικό απωθημένο της Γυναίκας με τα μαύρα μέχρι τον Θάνατο, κι από τον Αφηγητή μέχρι το μέλλον…

Μιας και επέλεξες ένα έργο του Ρίτσου, δράττομαι της ευκαιρίας να σε ρωτήσω ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές και τι ξεχωριστό βρίσκεις στον καθένα;

Αγαπημένοι ποιητές είναι ο Καβάφης, η Δημουλά, η Γώγου και θα μου επιτρέψεις να πω και τη Νικολάκοπουλου που μέσα από το έργο της έχω δώσει για μένα στίχους που τους θεωρώ ποίηση.

 Η ζωή σου χωρίζεται  ανάμεσα σε Faust, Δήμο Αθηναίων, διδάσκεις σε ωδείο και Λυρική. Να ρωτήσω λοιπόν πως προλαβαίνεις; Είσαι και εσύ από εκείνους τους καλλιτέχνες που πλέον αναγκάζονται να κάνουν αρκετές δουλειές προκειμένου να επιβιώσουν λόγω κρίσης;

Τα προλαβαίνω με καλή οργάνωση. Υπάρχουν περίοδοι που κάνω τριπλές πρόβες καθημερινά διότι είμαι σε 3 ή και 4 παραγωγές και χτυπάω 13ωρα στον δρόμο. Πριν ενάμιση χρόνο είχα πάθει 2 υπερκοπώσεις με αποτέλεσμα να μην μπορώ να λειτουργήσω και να εργαστώ κι από τότε είδα τα πράγματα αλλιώς. Πιο χαλαρά. Είμαι υπεύθυνος μόνο γι αυτά που αναλαμβάνω. Ξεκίνησα να δουλεύω πριν την κρίση και όντως τα πράγματα ήταν πιο εύκολα ωστόσο ήμουν μικρός τότε και δεν με εμπόδισε η κρίση να διατηρήσω τα όνειρά μου και να έχω στόχους. Δεν παραιτήθηκα ούτε μιζέριασα. Ανήκω στους τυχερούς που βιοπορίζονται από την τέχνη τους. Αυτό το αβέβαιο μέλλον και οι δυσκολίες της εποχής με κάνουν δημιουργικό. Κάθε δύσκολη συνθήκη κάτι νέο γεννάει.

 Αν ναι, θεωρείς ότι αυτό επηρεάζει το αποτέλεσμα της δουλειάς σου και επίσης πότε βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου και τι επιλέγεις να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

Έχοντας ως έμπνευση την κοινωνία και τους ανθρώπους πλάι μου σίγουρα με επηρεάζει. Ελεύθερο χρόνο έχω σπάνια. Όταν έχω φροντίζω να συναντώ φίλους, να περπατάω μόνος μου στην πόλη και να βλέπω ταινίες. Επίσης η δουλειά μου επειδή την αγαπώ με γεμίζει και ψυχαγωγούμαι ή διασκεδάζω, αν θες, επομένως πολλές φορές ο ελεύθερος χρόνος δε μου χρειάζεται ειδικά αν είμαι σε ένα πρότζεκτ που εκτιμώ τους συναδέλφους μου, γουστάρω το έργο κτλ

Έχεις κάνει ποτέ “pause” και αν ναι σε τι και γιατί; Σε δίδαξε κάτι αυτή η παύση;

Φυσικά! Η παύση είναι σημαντική. Έχω κάνει παύση σε τοξικούς ανθρώπους, σε δουλειές που δεν περνούσα καλά, σε παλιές φιλίες που δεν είχαμε καμία ουσιαστική επικοινωνία, σε σχέσεις… πολλές οι παύσεις… έκανα παύση ακόμη και σε προσωπικούς μου δαίμονες.

 Σιγά σιγά, φτάσαμε στο τέλος της συνέντευξης, να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο και την καλή σου διάθεση. Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες μας; Ένα μήνυμα ή μια ευχή;

Θα κάνω μόνο μία ευχή με αφορμή λόγω των ημερών…. Υγεία και Ειρήνη, γαμώτο. Αγάπη για τον πλανήτη και τους κατοίκους του. Ερχόμαστε για λίγο σε αυτή την γαλαζοπράσινη μπάλα και αντί να αφήνουμε πίσω μας μόνο θετική ενέργεια, αφήνουμε αρνητικά φορτισμένα συναισθήματα, θλίψη και πολέμο.

*Η Σονάτα του Σεληνόφωτος σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη θα παίζεται για ακόμα 4  Παρασκευές στο Faust- Bar- Theatre.