Αστικό τοπίο | Βαγγέλης Μάγειρος

Μοιάζει αυτό το παράθυρο σαν έξοδος.

Κλεφτές ματιές σ΄αυτό που όλοι ονομάζουν κόσμο.

Άνθρωποι σε πεζοδρόμια και άσφαλτο,

Με βήματα βαριά και δύσκαμπτα.

Κοιτάνε έναν ουρανό γεμάτο αέρια,

Μέσα από κτήρια που χαλάσαν οι οροφές τους.

Ρούχα σε απλώστρες ξεχασμένα,

Που τους πήρε η βροχή το χρώμα.

Μόνο λίγα γεμάτα μπαλκόνια.

Κάποια μικρά μηνύματα ζωής,

Από ένα φτηνό πιάνο.