Με κατοικεί η θάλασσα | Αξιώτη Αργυρώ

Με κατοικεί η θάλασσα
της κερασιάς το άνθισμα
του πρώτου κλάματος η βία
του πρωινού το σκίρτημα
το άνοιγμα μιας πόρτας βαριάς
το σημείο εκκίνησης μιας γραμμής τεθλασμένης

Με κατοικεί η θάλασσα
η άβυσσος η ίδια
τέρατα με τρία κεφαλιά
αδηφάγα στόματα
υπόκωφα ουρλιαχτά
στοιβαγμένα κρανία

η πρώτη φορά που σ'αντίκρισα
του ανείπωτου το άπειρο

Με κατοικεί η θάλασσα
το τέλος κι η αρχή
οι σταθμοί
οι παύσεις
ανακατεύονται με τα κύματα
αλλού τα μέλη μου
αλλού τα λόγια μου

Να αναπνέεις απ'τη μύτη
Αν πιείς νερό να μην τρομάξεις
Αν κουραστείς να κολυμπάς σταμάτα
Να αφεθείς στην επιφάνεια
ξέρει καλά αυτή
                          και θα σε πάει