Άνοιξη του '20 | Θέμις Ιππέκη

Περνά της Άνοιξης το φως απ’ τη σχισμή βαθιάς  πληγής

φορά η αμυγδαλιά μάσκα κι πλαστικά γάντια,

πονά το χώμα απ’ την απάτητη φωνή,

σωπαίνει η κόκκινη πλατεία απ’ την τάξη, την απραξία, την ξηρασία.

Σμίγουν οι καρέκλες μία μία –τακτικές, τακτικά-

κι τα κρεβάτια ενώνονται , σ’ ορθές γωνίες τα κούτσουρα,

τα μπουκάλια χαίρονται κι τα τσιγάρα γαργαλάνε,

τα νερά στέρεψαν απ’ τις λίμνες , τα ποτάμια

στέπα βρήκαν στα πολίτικα μωσαϊκά,

η νόηση ερήμωσε κι ο πάτος τ’ ουρανού ορφάνεψε .

Η Άνοιξη του ΄20 των 20 θρηνεί

Τα λευκά ταβάνια , οι μοναχοί θάλαμοι,

 οι μαρμάρινες μορφές στ’ άσπρα ντυμένες, στα κρύα σεντόνια σιδερωμένες

οι σιωπές στις πλυμένες ελπίδες πετρώνουν,

πετρώνουν τους 20 ζωντανούς,

καραγκιόζηδες  με κρεμασμένα  χέρια, συλλέκτες ονείρων σε πράσινους τεκέδες, μοντέρ με γυαλιά, κορίτσια με μολυβένιες  παρενθέσεις στα χείλη , μωρά με τηλεσκόπια, νεαροί με λαδωμένες σκιές  στα μάτια .

Οι κοιλάδες στριμώχτηκαν στις κοιλιές

Φτάνει να νοσεί η ζήση σε μια παραφροσύνη υπόγειας δίκης.

Η Άνοιξη του ’20 των κλειδωμένων παραθύρων,

                             των κρυμμένων ημερών,

                             της φυγαδεμένης φαντασίας ,

                             της μασκοφορεμένης τρέλας

μιλά , φωνάζει, κλαίει , δέρνει, προοικονομεί ,

αποχαιρετά , αρχίζει ν’ αποχαιρετά

αποχαιρετάμε ,

                        λίγο πιο γρήγορα

                        από λίγο πιο μακριά,

                                             μηχανικά,

                                             άγραφτα ,

κάπου κοντά στις τελευταίες γραμμές

ενός  μακρινού

         μηχανικού

         άγραφου βιβλίου ,

δίχως σελίδες , μουτζούρες , κενά και χαράγματα,

μα με μόνη παύση , πίσω από την κλειστή πόρτα της δράσης

αποχαιρετάμε.