Νυχτερινή άβυσσος | Τζόνη Τζανάρη

Η ώρα είναι δώδεκα και τριάντα τέσσερα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

Βρίσκομαι στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό. Για μια στιγμή ρίχνω μια γρήγορη ματιά στον ουρανό, έξω από το παράθυρο.

Την ώρα εκείνη μια δύναμη με τραβά προς τα έξω. Βγαίνω στη βεράντα. Ο ουρανός αν και συννεφιασμένος είναι αρκετά φωτεινός, ακμαίος. Έχει μια όψη βιασύνης, δίχως όμως να χάνει την γοητεία του. Την επομένη, το δελτίο καιρού είχε μεταδώσει "καταιγίδες". Τα σύννεφα έρρεαν με ταχύτητα, όμως, διατηρούσε αποφασιστικά την ηρεμία του. Ήταν σίγουρος. Ήταν έργο μεγάλης δουλειάς και πείρα αέναου κόπου. Όλα ήταν προμελετημένα και ρυθμισμένα. Η αιτία και το αποτέλεσμα φαινόταν προδιαγεγραμμένα στην πορεία του ουρανού. Η βούλησή του σταθερή και ο σκοπός του καθορισμένος και άκαμπτος. 

Στη θέασή του σάστισα. Το μεγαλείο του συναρπαστικό- ξανά. Ένιωσα ξαφνικά μια δύναμη εξυψωτική. Μια εξυψωτική έλξη συνοδευόμενη ταυτόχρονα από περιφρόνηση, μια πηγή έμπνευσης και θάρρους. Έβλεπα μπροστά μου εικόνες. Εικόνες με εμένα νικητή, επιτυχημένο, χαρούμενο. Ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για τη μοναδικότητα της κάθε στιγμής ανάβλυζε από μέσα μου και μια προσμονή για το νέο. Έπειτα, ήρθε για λίγο η περιφρόνηση- για τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, αλλά και τις ταπεινές επιτυχίες. Η επίγευσή της όμως, ήταν τέτοια, που άνοιγε την όρεξη για ακόμη μεγαλύτερο αγώνα. Στο τέλος, με δύναμη ήρθε η σιγουριά- για όλα όσα επιθυμούσα κι όσα σκόπευα να κάνω.

Ο ουρανός ήταν ένας καθρέφτης. Ένας καθρέφτης της ψυχής και του υποσυνείδητού μου.

Κοιτάζοντάς τον επίμονα, μου είπε: «Μέχρι τώρα έχεις δώσει σπουδαίες μάχες και έχει βγει νικητής. Όμως πολλά, ακόμα μεγαλύτερα έρχονται. Είσαι αρκετά δυνατός να αντέξεις; να αντέξεις όλες τις νέες-μεγαλύτερες μάχες που έχεις να δώσεις;» Για μια στιγμή σκέφτηκα. Η πρώτη μου συναισθηματική αντίδραση ήταν η ντροπή. Βρισκόμουν γυμνός μπροστά στον κριτή-ουρανό που όλα τα γνωρίζει και όλα τα διαβάζει. Δεν μπορώ να πω κανένα ψέμα. Ρεμβάζω για λίγα δευτερόλεπτα και ηρεμώ. Αισθάνομαι την εσωτερική μου δύναμη. Χαμογελώ αισιόδοξα. «Φυσικά, του είπα. Είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω το άγνωστο, κάθε περιπέτεια που μου επιφυλάσσει, κάθε εμπόδιο. Είμαι έτοιμος να ελιχθώ και να πάρω το σχήμα που θα χρειαστεί ώστε να ταιριάξω με το εμπόδιο που θα στηθεί μπροστά μου κάθε στιγμή».

Στο πρόσωπο του Ουρανού εκείνη την ώρα σχηματίστηκε ένα διακριτικό χαμόγελο. «Το ήξερα, μου είπε, πως μπορείς. Είναι στο χέρι σου να θέσεις τα όρια και να τα υπερβείς. Εσύ θα πεις την κάθε στιγμή πού θα φτάσεις. Γι' αυτό, μη φοβηθείς ποτέ στο δρόμο σου. Ό,τι κι αν συμβεί εσύ έχεις τη δύναμη να το καθορίσεις- να του δώσεις τελική μορφή. Είσαι ελεύθερος. Αυτή είναι η δύναμή σου. Να δίνεις στα πράγματα τη μορφή που εσύ θες».

Ο λόγος αυτός ήχησε καταλυτικά στη σκέψη μου.
Ήξερα πώς να συνεχίσω το δρόμο μου και ήμουν κατάλληλα εμπνευσμένος για να το πράξω.