Για πες μου άνθρωπε | Έλλη Πράντζου

Αφήνεις λόγια να πέσουν με κρότο στο πάτωμα

κι ύστερα τα ποδοπατάς για να βγάλουν επιτέλους το σκασμό.

Μην τυχόν κι ακούσει κανείς όλα όσα επιμελώς

κρύβεις με νύχια και με δόντια στην ψυχή σου.

Αφήνεις στιγμές να ξεγλιστρήσουν αθόρυβα στο πουθενά

κι ύστερα ισχυρίζεσαι πως δεν είδες τον χρόνο να φεύγει

σαν κλεφτης απ' τη ζωή σου όσο εσύ κοιμόσουν βαθιά.

Αφήνεις λέξεις άλλων να μπαίνουν στο κεφάλι σου

κι ύστερα τις φτύνεις σαν δικές σου για να ταιριάξεις με τους πολλούς.

Μην τυχόν και καταλάβουν πως διαφέρεις απ' αυτούς

και σε πετάξουν σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι οι "εκλεκτοί".

Αφήνεις τη ζωή σου σε χέρια τρίτων μέχρι να μην την αναγνωρίζεις πια

κι ύστερα γκρινιάζεις κι ωρύεσαι που δε σε άφησαν να γίνεις όσα ήθελες.

Λες και σου χρωστούσε η ζωή κι όχι εσύ σ' εκείνη

να τη δικαιώσεις για όσο διαρκεί

σαν κάτι που δόθηκε κάποτε σε 'σένα.

Για πες μου, όμως, άνθρωπε

ποιος άλλος σου χρωστάει τελικά

αν όχι ο εαυτός σου;

Φωτογραφία Έλλη Πράντζου