Της Μαρίνας Καρτελιά.
Θ υ μ ά μ α ι
Για σας ξεκίνησα να γράψω
Εβραίοι της Σαλονίκης μου χαμένοι
Σε κείμενο μεστό και περιγραφικό,
απαλλαγμένο απ΄το μελό
Παράθεση επιχειρημάτων και στοιχείων
Με παραινέσεις και εξηγήσεις
Με Ενοχή πολλή
΄Υστερα έκλεισα τον υπολογιστή
Μα και τα μάτια
Μπροστά μου στο σκοτάδι
Στα βλέφαρά μου πίσω τα κλειστά
΄Ηρθαν οι εικόνες σας
Στη θάλασσα
Στου τραίνου τις γραμμές
Και στην πλατεία Ελευθερίας
- περιφραμένη τώρα -
Σάμπως δεν άντεξε όσα έζησε
Και κλείστηκε μονάχη
Είδα τα δάχτυλά μου να χαϊδεύουν
Σε μυστικές γωνιές της Σαλονίκης
Τις πέτρες που μαρτύρησαν
απ΄το έτος Κτήσης Κόσμου
- Πόσων ετών να ήταν μάρτυρας
Εκείνος που συλήθηκε; -
Ψηλαφητά τα ονόματά σας ένα-ένα
Στον τοίχο του Μουσείου
΄Οπου η αναζήτησή σας συνεχίζεται
Για σας που δε γυρίσατε
Ξανά στη Σαλονίκη
Πάνω ψηλά
Στα Κάστρα
Κάτω εκεί στο Θερμαϊκό
Στην αυλή πίσω του Νοσοκομείου Χιρς
Και στον παλιό συνοικισμό που εκάη
Στην άφαντη Συναγωγή
Απέναντι
Στην αγορά Μοδιάνο αχάραγα
Με τ΄ασημένια της μπουριά των μαγαζιών
Να ψιθυρίζουν ξεχασμένες λέξεις
Να αναδύουν αγαπημένες μυρωδιές
Είδα φωτογραφίες της πόλης Σας
που τόσα τράβηξε που άλλαξε
Μα σας φυλάει
Και σας φιλάει σε στιγμές κρυφές
Στη Μνήμη που στέκει αβαναδάλιστη
Σε πείσμα των καιρών
Φωνάζει
"Δεν θα σιωπήσουμε ποτέ"
Κι άξαφνα να βαδίζω βρέθηκα
Προς το Μοναστηράκι
Στο σταθμό
Νύχτα πολύ
περίμενα το τραίνο
Μετά από Ποιήματα κι Εγκλήματα
Και ιστορίες παιδιών κρυμμένων
Πιο τυχερών απ΄τα δικά σας
Αργά κι επώδυνα
Στην αποβάθρα ύστερα από λίγο
Αχνοφάνηκε
Και το δικό μου τραίνο
Κι ο Ιωάννου βγήκε σαν τότε
Απ΄το βαγόνι
Χωρίς καν να μ΄αγγίξει πέρασε
Και με το βλέμμα απορημένο
Η αύρα του με ρώτησε:
"Μα πες, αλήθεια, τι θέλεις
Να τους γράψεις;"
Είδα όλα αυτά και άνοιξα τα μάτια
Τα παράθυρα
Το λαπτοπ
Για να γράψω,
Να φωνάξω,
Δυνατά
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου