Silver Screen | Richard Jewell/ Πριν από τη συνέντευξη | Πάνος Λιάκος

Γράφει ο Πάνος Λιάκος.

Richard Jewell  

 

4000 Warner Boulevard. Φαντάσου τον δικό σου παρκαρισμένο έξω από τα στούντιο της Warner, μέσα σε μια Ροζ Κάντιλακ- για το καπρίτσιο μιας χθεσινοβραδινής κυρίας το ροζ του πράγματος. Αγουροξυπνημένος, η θερμοκρασία στους 23 βαθμούς κελσίου και… αφήστε με για πάντα Καλιφόρνια μπας και μπορέσω ο άνθρωπος ν’ αγιάσω. Απαλά- απαλά ν’ ακούγεται το ράδιο. Η φωνή του Κλιντ. So tenderly/ Your story is… Αισθάνομαι δέος, σαν όλο αυτό που ζω να είναι μια κατασκευή, κοιτάζω αριστερά και δεξιά μήπως δω το σκηνοθέτη να ξεπετάγεται από καμιά μεριά και να φωνάζει «κατ». Αφουγκράζομαι, μην τυχόν και με ξυπνήσει κανένα αναθεματισμένο ξυπνητήρι. 

-Έϊ, φίλε, ξύπνα!, είναι ο Χρήστος, ο σκηνοθέτης και καμεραμάν που θα με βοηθήσει στη συνέντευξη. Μου προσφέρει ένα τσιγάρο. Parliament. Μου το ανάβει κιόλας.   

-Πρόλαβες να το δεις το καινούριο του;, τον ρωτάω. Εκπνέω τον καπνό από την πρώτη ρουφηξιά.

-Αν το είδα, λέει… Δύο φορές κιόλας. Ρε συ μου έκανε εντύπωση το πόση ενέργεια, πόση ένταση βγάζει η σκηνοθεσία ενός ανθρώπου που έχει καβατζάρει τα ενενήντα. Και η κάμερα πολλές φορές να είναι στο ύψος του ανθρώπου. Είναι ο Ένας. Πάει και τελείωσε. 

-Είχε όμως και σενάριο. Αυτός ο Μπίλι Ρέι είναι το κάτι άλλο. Είχε γράψει και το Captain Philips που ήταν επίσης βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Εν αρχή ην ο λόγος, Χρήστο μου. 

-Αυτό ξαναπές το, αγόρι μου. Όσοι ασχολούνται με το σενάριο, θα πρέπει να το μελετήσουν αυτό του Μπίλι Ρέι. Δεν είδες πόσο ωραία μας συστήνει τον πρωταγωνιστή αλλά και τους υποστηρικτικούς ρόλους στο πρώτο μέρος; Μπορεί να γράψει κανείς στην Ελλάδα το σενάριο έτσι; 

-Πολύ αμφιβάλλω! Κι ας δίδαξε πρώτο το δικό μας αρχαίο δράμα, Μένανδρος και Ευριπίδης την εξέλιξη των χαρακτήρων και τους δευτεραγωνιστές. Ας μιλούσε ο Αριστοτέλης για την περιπέτεια και την αλλαγή μέσω αυτής. Κι όμως, εγώ που έχω σπουδάσει και τα φιλολογικά σου λέω ότι αυτός ο Μπίλι Ρέι έχει τους ήρωες του πιο κοντά σε όλα αυτά. Ίσως ακόμα να έχει ακούσει και για την περίφημη ύβριν. Διότι η δημοσιογράφος που χώνει την ουρά της διαπράττει μια τέτοια όταν σε στιγμή τραγικού περιστατικού παρακαλάει να της έρθει η αποκλειστικότητα. 

-Τώρα που το λες, σαν δίκιο να έχεις. (Ρουφάει μια γουλιά από τον καφέ του, κυπελλάκι απ’ τα ΜακΝτόναλντς) Κι αυτός ο Ρίτσαρντ Τζούελ φαίνεται ότι βγήκε άλλος άνθρωπος τελείως από αυτή την ιστορία. Από εντελώς νωθρός, κατάφερε στο τέλος να αποδείξει την αλήθεια του. 

-Μα τί ήταν κι αυτός, αγόρι μου…; Εντελώς κολλημένος με το νόμο και την τάξη. Του άρεσε η στολή του σεκιουριτά…

-Έσωσε όμως κόσμο και κοσμάκη στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το ’96 με τη βομβιστική επίθεση…

-Ως προς αυτό, ήρωας. Αν δεν την είχε δει τόσο πατριωτικά, θα υπήρχαν χιλιάδες θύματα. 

-Μετά όμως τον ξευτέλισαν τον ανθρωπάκο. Έπεσαν σαν τα κοράκια. Είδες που το δείχνει και η ταινία; 

-Ναι ρε Χρήστο. Εκείνη εκεί η δημοσιογράφος που είχε πάρε-δώσε με τον τυπά τον ομοσπονδιακό. Τον κρέμασε τελείως στα μανταλάκια. Για πες μου, όμως, εσύ που ασχολείσαι με τη φωτογραφία…δεν ήταν εξαιρετική η διεύθυνση φωτογραφίας; 

-Ίβ Μπελανζέρ, ναι. Μου άρεσε το ότι, όπως και το σενάριο έτσι και η φωτογραφία πέρασε από διάφορα είδη. Στο σπίτι- όπου εκτυλίσσονταν το δράμα- φώτιζε τις σκηνές διαφορετικά και εντελώς διαφορετικά φώτιζε τις σκηνές όπου η δημοσιογράφος αλιεύει τις πληροφορίες. Εκεί στο μπαρ είχαμε σχεδόν νουάρ. 

Πέταξα το τσιγάρο απ’ το παράθυρο. Γενικά δεν με χωρούσε ο τόπος. Προσπάθησα να διώξω το άγχος και να συνεχίσω τη συζήτηση.   

-Με τσάκισαν και οι τρεις ηθοποιοί. Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, Σαμ Ρόκγουελ και Κάθι Μπέιτς. 

-Για λέγε, για λέγε.

-Του Χάουζερ δεν του το’ χα αλλά να που αν βρεθεί το σενάριο το καλό, λάμπει ο ηθοποιός. Τον έκανε δικό του τον Ρίτσαρντ. Κι έτσι παρέσυρε κι εμένα. Έκλαψα μαζί του στο τέλος, στο ξεκαθάρισμα της καταστάσεως. Άσε δε για το πόσο ταιριάξανε με το Ρόκγουελ.

-Χα χα, τι ηθοποιός κι αυτός! Κι εδώ έκανε τον δικηγόρο τον λίγο πιο χύμα. Πάντα τους ξεσκίζει ο Ρόκγουελ τους υποστηρικτικούς ρόλους. Σου μένουν.

-Εκεί όμως, ρε Χρηστάρα, που έλιωσα ήταν στην ερμηνεία της Κάθι Μπέιτς. Σου λέω για κλάμα. Κι είχα πάει μόνος σινεμά. Να βλέπεις ένα νταγκλαρά μέσα στο πλήθος να κλαίει. 

-Έλα ρε! Gimme a break! 

-Μιλάω σοβαρά. Αυτή την κινηματογραφική μαμά την αγάπησα. Έβαλε όλο της το ένστικτο και την τεχνική εδώ η Κάθι Μπέιτς. Και φυσικά θα σε ξαναπάω στο σενάριο που την έχει γράψει κι αυτή την ηρωίδα γουστόζικα. Στην αρχή που λέει αυτή στο γιο της να μην τρώει και μετά που γυρίζει εξουθενωμένος από την ημέρα που είχε στο τραγικό συμβάν τον ταΐζει σχεδόν με το ζόρι… γράψιμο δηλαδή ψιλοβελονιά. 

-Εντάξει ρε αδερφέ, το παραδέχομαι. Κι εγώ έκλαψα. Όταν εκείνη τον βλέπει ήρωα στην τηλεόραση και λέει «το αγόρι μου», λύγισα. Ο τρόπος που λέει εκείνο το «Θέλω να σε προστατεύσω» όταν μπλέκει, το πώς υψώνει τη φωνή της τη στιγμή που χρειάζεται να τον ταρακουνήσει, η τελική συνέντευξη τύπου όπου θέλει να καθαρίσει το όνομα του γιου της…

-Ναι, ναι. Και μετά η αγκαλιά τους με τα αναφιλητά! Να σου πω, μου θύμισε τον τρόπο που αγκαλιάζω τη μανούλα μου. Αν ήμουν μέλος της Ακαδημίας, μπορεί και να την ψήφιζα στον Υποστηρικτικό Γυναικείο ρόλο.

 

Τίριριρι. Τιριριρι. Ωχ, τι έγινε; Το ξυπνητήρι; Ουφ, πάλι καλά. Ο Χρήστος βγάζει το κινητό από την τσέπη του. Ειδοποίηση.

-Λοιπόν, μαμάκια, μου λέει, ώρα για τα δεκαπέντε λεπτά μας με το γερο-Κλιντ. 

Κλείνω το σταθμό της τζαζ. Βγαίνουμε απ’ την Κάντιλακ. Ο Χρήστος φορτώνεται εξοπλισμό και συναφή. Χαρτιά και σημειώσεις να εξέχουν απ’ τις τσέπες μου. Λες να μου κάνει πλάκα κάνας Τζιμ Κάρεϊ και πεταχτεί από καμιά γωνιά και κάνει μίμηση του Κλιντ; 

-Έι, φίλε,  ξύπνα! Ποιο κτίριο είπαμε για Malpaso;

Χρατς -χρουτς στην τσέπη για τις σημειώσεις. Βuilding 81, suite 101. Βουρ