Γράφει ο Πάνος Λιάκος.
΄Οποιος αγαπάει το σινεμά, το αγαπάει από πάνω ως κάτω, όλο.
EYTYXIA
Καλά, βρε φιλαράκι, τί είναι αυτό το καινούριο που απευθύνεσαι στα γραπτά σου σαν να μιλούσες σε κάποια παλιά αγαπημένη; Μου δίνει άλλη δύναμη, απαντώ εγώ. Και στο κάτω- κάτω χρειάζεται αυτό το συναισθηματικό καύσιμο όταν μιλάς για ταινίες που τα θέματά τους είναι η ζωή σου και η αναπνοή σου. Να μην της απευθυνθώ να μιλήσω περί Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου; Αν δεν ήμουν καψούρης τότε δεν θα είχα καταλάβει ούτε το ''Ψιλή βροχή ψιλή βροχή/ κι εσύ κοιμάσαι μοναχή'' ούτε τίποτα. Κι ας ήταν εκείνη μακριά από μένα, κι ας άκουγε χιτς και αυτά τα ''πα πα πα που'', εκείνα που είναι σαν να σου τρυπάνε τον εγκέφαλο με κομπρεσέρ.
Αγαπημένη εσύ, μπορεί να μου έδωκες χιλιάδες μαχαιριές (με φωνή Ζαμπέτα, έτσι να στο ελαφρύνω και λίγο), ναι ''καρδιά είναι τούτη και λυγά'' μα εγώ θα σε στείλω ετούτη τη βδομάδα σε έργο εκλεκτό για τη ζωή της μάγκισσας στιχουργού, της Παπαγιαννοπούλου. Την ταινία σκηνοθετεί ο Άγγελος Φραντζής που έχει ασχοληθεί με πολλά είδη σινεμά και τώρα κάνει έξοχα σου λέω, έξοχα, κι αυτό εδώ το βιογραφικό δράμα εποχής- αποδεικνύοντας ότι όποιος αγαπάει το σινεμά, το αγαπάει από πάνω ως κάτω, όλο. Κι ευτυχώς έχει σαν βάση ένα καλογραμμένο σενάριο (διασκευή βιβλίου της εγγονής της Παπαγιαννοπούλου) από την Κατερίνα Μπέη όπου παρότι η αφήγηση δεν είναι πάντα γραμμική, εν τούτοις δεν το χάνει, δεν μπερδεύει εκείνον που παρακολουθεί την ταινία και στο τέλος-τέλος νομίζω ότι κατευθύνει και το μοντάζ.
Είναι από τις ιστορίες τις πιο κατάλληλες για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη, μια ζωή σαν μυθιστόρημα που ξεκινάει με τη μικρασιατική καταστροφή, μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της στη συμπεριφορά αφού δεν υπολόγιζε και δεν φοβόταν τίποτα, όποτε ήθελε έδινε μια στην καρδάρα με το γάλα και φτου κι απ' την αρχή. Μου άρεσε τρομερά η Κάτια Γκουλιώνη σαν νεαρή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Έβγαλε αυτό το μάγκικο της νιότης, που δεν έχει ακόμα προλάβει να γίνει βαρύ κι ασήκωτο από τα μελλούμενα βάσανα παρά έχει και χιούμορ. Ο θρήνος που θα βγάλει κάποια στιγμή, όπως κι εκείνος της μεγαλύτερης Ευτυχίας από την Καραμπέτη, διασώζουν έναν ιδιαίτερο τρόπο θρήνου που είχαν εκείνοι οι παλιοί άνθρωποι. Όσον αφορά το στόμα της χαρτοπαίχτρας Ευτυχίας, έχει κάτι ατάκες το σενάριο που θα πεις: πού ήταν να τη γνώριζα τη βασίλισσα της ατάκας; Δεν γίνεται φυσικά να προσπεράσεις την ερμηνεία της Ντίνας Μιχαηλίδου- κάνει τη μητέρα της Ευτυχίας, μια μάνα που το σπίτι της μοσχοβολάει πάστρα- σταθερά μια δυνατή μας των υποστηρικτικών γυναικείων ρόλων.
Θα σου αρέσει, βέβαια, και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, όπως επίσης και ο Θάνος Τοκάκης σε δύο υποστηρικτικούς ανδρικούς ρόλους. Ο ένας είναι ο δεύτερος σύζυγος της Ευτυχίας και ο ηθοποιός αποδεικνύει ότι μπορεί να δώσει λιτές, ουσιώδεις και άψογες δραματικές ερμηνείες- πέρα από τις κωμικές όπου καταξιώθηκε. Ο Τοκάκης υποδύεται ένα φίλο και ουσιαστικά προστατευόμενο από την Ευτυχία ομοφυλόφιλο και θα πρέπει να είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τον ηθοποιό ο ρόλος του, να μπει στο πετσί ενός λαϊκού ομοφυλόφιλου εκείνης της εποχής και στα καλιαρντά.
Αγαπημένη εσύ, μπορεί να μου έδωκες χιλιάδες μαχαιριές (με φωνή Ζαμπέτα, έτσι να στο ελαφρύνω και λίγο), ναι ''καρδιά είναι τούτη και λυγά'' μα εγώ θα σε στείλω ετούτη τη βδομάδα σε έργο εκλεκτό για τη ζωή της μάγκισσας στιχουργού, της Παπαγιαννοπούλου. Την ταινία σκηνοθετεί ο Άγγελος Φραντζής που έχει ασχοληθεί με πολλά είδη σινεμά και τώρα κάνει έξοχα σου λέω, έξοχα, κι αυτό εδώ το βιογραφικό δράμα εποχής- αποδεικνύοντας ότι όποιος αγαπάει το σινεμά, το αγαπάει από πάνω ως κάτω, όλο. Κι ευτυχώς έχει σαν βάση ένα καλογραμμένο σενάριο (διασκευή βιβλίου της εγγονής της Παπαγιαννοπούλου) από την Κατερίνα Μπέη όπου παρότι η αφήγηση δεν είναι πάντα γραμμική, εν τούτοις δεν το χάνει, δεν μπερδεύει εκείνον που παρακολουθεί την ταινία και στο τέλος-τέλος νομίζω ότι κατευθύνει και το μοντάζ.
Είναι από τις ιστορίες τις πιο κατάλληλες για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη, μια ζωή σαν μυθιστόρημα που ξεκινάει με τη μικρασιατική καταστροφή, μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της στη συμπεριφορά αφού δεν υπολόγιζε και δεν φοβόταν τίποτα, όποτε ήθελε έδινε μια στην καρδάρα με το γάλα και φτου κι απ' την αρχή. Μου άρεσε τρομερά η Κάτια Γκουλιώνη σαν νεαρή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Έβγαλε αυτό το μάγκικο της νιότης, που δεν έχει ακόμα προλάβει να γίνει βαρύ κι ασήκωτο από τα μελλούμενα βάσανα παρά έχει και χιούμορ. Ο θρήνος που θα βγάλει κάποια στιγμή, όπως κι εκείνος της μεγαλύτερης Ευτυχίας από την Καραμπέτη, διασώζουν έναν ιδιαίτερο τρόπο θρήνου που είχαν εκείνοι οι παλιοί άνθρωποι. Όσον αφορά το στόμα της χαρτοπαίχτρας Ευτυχίας, έχει κάτι ατάκες το σενάριο που θα πεις: πού ήταν να τη γνώριζα τη βασίλισσα της ατάκας; Δεν γίνεται φυσικά να προσπεράσεις την ερμηνεία της Ντίνας Μιχαηλίδου- κάνει τη μητέρα της Ευτυχίας, μια μάνα που το σπίτι της μοσχοβολάει πάστρα- σταθερά μια δυνατή μας των υποστηρικτικών γυναικείων ρόλων.
Θα σου αρέσει, βέβαια, και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, όπως επίσης και ο Θάνος Τοκάκης σε δύο υποστηρικτικούς ανδρικούς ρόλους. Ο ένας είναι ο δεύτερος σύζυγος της Ευτυχίας και ο ηθοποιός αποδεικνύει ότι μπορεί να δώσει λιτές, ουσιώδεις και άψογες δραματικές ερμηνείες- πέρα από τις κωμικές όπου καταξιώθηκε. Ο Τοκάκης υποδύεται ένα φίλο και ουσιαστικά προστατευόμενο από την Ευτυχία ομοφυλόφιλο και θα πρέπει να είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τον ηθοποιό ο ρόλος του, να μπει στο πετσί ενός λαϊκού ομοφυλόφιλου εκείνης της εποχής και στα καλιαρντά.
Από τους υπόλοιπους θα ξεχώριζα στα σίγουρα το Γιάννη Δρακόπουλο στο ρόλο του Μανέλλη, την Ευαγγελία Συριοπούλου που δεν την έχω δει πουθενά αλλού πιο κομψή αλλά και πιο to the point ερμηνευτικά, τον Παύλο Ορκόπουλο αλλά και τη Χρύσα Ρώπα στην εμφάνιση στο ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου. Πραγματικά είναι από τις φορές που ο τρόπος που χρησιμοποιείται αυτή η ιδιαίτερη φωνή της, είναι πλήρως επιτυχημένος, ελεγχόμενος, συντονισμένος με το σύνολο. Δεν θα έλεγα ότι είναι το ίδιο συντονισμένα περάσματα όπως της Ματθίλδης Μαγγίρα στο ρόλο της Ρένας Βλαχοπούλου- της βγαίνει πιο πολύ σε μίμηση.
Αφού σού δηλώσω γοητευμένος με τη δουλειά σε σκηνογραφία, ενδυματολογία αλλά και στο μακιγιάζ της Καραμπέτη...Ήρθε η ώρα να σου μιλήσω για την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Σου δίνει την αίσθηση ότι είναι ηθοποιός της μεθόδου. Ότι αυτή εκεί στο πανί είναι η πραγματική Παπαγιαννοπούλου κι ας ξέρεις ότι δεν είναι. Υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα; Δοσμένη με κάθε κύτταρο, με κάθε αίσθηση, θριαμβεύει.
Δες την όχι μόνο γιατί μιλάμε για καλό ελληνικό σινεμά αλλά και γιατί θέλω να καταλάβεις τί ζωές βγάζουν στίχους σαν το ‘’Πάρε το δάκρυ μου’’...
Σενάριο: Κατερίνα Μπέη
Σκηνοθεσία: ΄Αγγελος Φραντζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου