Silver Screen | Bombshell και Ζηνοβία 2019 Reel | Πάνος Λιάκος

Γράφει ο Πάνος Λιάκος.

Bombshell

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά. Σώνεται ο χρόνος. Το νιώθεις, το κυττάζεις. Κι αν η χαρά σου να μάθεις και να μάθεις, να γευτείς σε έστειλε πολλές φορές στα βράχια ή στον πάτο της θάλασσας μαζί με τα κουπιά σου, τι μ’ αυτό; Εμείς στα δύσκολα τι κάνουμε; Κολυμπάμε. Κολυμπάμε, όπως μας έμαθε η Ντόρη των παιδικών μας χρόνων. Με σωσίβιο ή και χωρίς. Μες στα στραπάτσα μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε. Δώστε μας ένα βουνό δυσκολίες, χίλια και δύο λάθη, κι εμείς μέσα από αυτά θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Θα του υποσχεθούμε να παλέψουμε σαν το σκυλί το μαύρο που αλυχτά ή που πεθαίνει απ’ την ίδια την αγάπη που πασχίζει πάντοτε να δώσει. Και έπαθλο στο τέλος, μαέστρο,  αστέρι από κασσίτερο. 

Τη στιγμή που βουλιάζεις δεν υπάρχει καλύτερο από το να σε σώζει η φαντασία σου. Πλανεύτρα και στις αυτές στιγμές. Με σώζει-κοίτα!- μια γοργόνα (μα ποια μου θυμίζει;). Πάνω που είχαμε πάει να κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες… Στην ηχητική μπάντα παίζει το That’s Life με το Σινάτρα, ίσα που προλαβαίνεις να σκεφτείς την ταινία που σε καθόρισε τη χρονιά αυτή, το Τζόκερ. Μα και τους φίλους που σε βοήθησαν να νιώσεις το φινάλε στου Ταραντίνο το σενάριο- ευλογία αυτό το μεταφυσικό timing, Κουέντιν μου. Σα να έγραψες για εμένα και τα φιλαράκια μου- τα φιλαράκια μου, λέω, όχι τους δήθεν και τους τριθεν- το διάλογο του Λίο με το Μπραντ: -‘’Είσαι καλός φίλος’’. –‘’Προσπαθώ’’.

Γκουχ. Γκουχ. Βγήκαμε με τη Ζηνοβία- έτσι τηνε λένε τη γοργόνα, ειλικρινά- στη στεριά. Τρέμω. Κάτι μου λέει για τα μπροστά, για τις καινούριες τις αρχές μου. Δεν με αφήνει να φύγω εάν δεν κάνουμε στριφτό τσιγάρο- αφού χαθήκανε στο ναυάγιο τα πουράκια. Και από την πρώτη τζούρα, ανάκριση κανονική. Μα και στο γύρισμα του χρόνου να με ρωτάνε για ταινίες; Είναι που άνοιξε νωρίς η οσκαρική περίοδος, ενδιαφέρονται όλοι για εκείνα που ακούγονται πολύ. 

Κι ακούγεται και η Βόμβα του Τζέι Ρόουτς, με μακρά θητεία στην κωμωδία, και σε σενάριο του Τσαρλς Ράντολφ. Κάθισα και τα είπα όλα χαρτί και καλαμάρι στη Ζηνοβία. Άντε να εξηγήσεις σε ένα πλάσμα μυθικό ότι υπάρχουν κι άλλες όμορφες γυναίκες. Να, όπως η Σαρλίζ, η Νικόλ και η Μαργκό που παίζουν σε αυτό το έργο σχετικά με τα σεξουαλικά σκάνδαλα του Roger Ailes στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο της FOX. Άνοιξα την καρδιά μου στη γοργόνα- τριγύρω ερημιά- και είπα ότι τέτοιου είδους έργα, όπως το Μεγάλο Σορτάρισμα που έχει γράψει ο ίδιος σεναριογράφος (πήρε και Όσκαρ) δεν μπόρεσαν ποτέ να μπούνε μέσα στην καρδιά μου.

Αναγνωρίζω, βλέπω τι έχουν να δώσουν στην αφήγηση και στο μοντάζ αλλά δεν παθαίνω και πλάκα, δεν μου βγάζουν αισθήματα όπως όταν βλέπω το κλασικό Χόλιγουντ ή το σινεμά των μεγάλων Ιταλών. Κι αυτό δεν το θεωρώ θετικό.

Πήρα φόρα και βλέπω τη γοργόνα να στραβοκοιτά. Συγκρατιέμαι και αρχίζω με ‘’Παρόλα αυτά’’. Παρόλα αυτά, Ζηνοβία μου, όσο παρακολουθούσα αυτή την ταινία διέκρινα ότι υπήρχε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και το αρχειακό υλικό. Ιδίως ο τρόπος που ξεκινάει, η σεκάνς με τη Σαρλίζ να μας γυρίζει μέσα στα τηλεοπτικά πλατό μεταφέρει την αίσθηση με τον πολύ και φιλόδοξο κόσμο τέτοιων τηλεοπτικών δικτύων.

Εμφανές το μπότοξ της Σαρλίζ, αλλά αυτό δεν είναι θέμα. Βλέπεις ότι κάτω από την επιφάνεια είναι δοσμένη ολόκληρη σε αυτό. Και όλοι έχουν να λένε για το τάξιμό της. Να σου πω και ένα μυστικό. Μας το είπε ο διευθυντής φωτογραφίας Στίβεν Μπέρνστιν πριν μερικά χρόνια στα σεμινάριά του, είχε δουλέψει μαζί της στο Όσκαρ της, στο Monster. Χτύπαγε την πόρτα του τρέιλερ του και τον παρακαλούσε να τη βγάζει ακόμα πιο αποκρουστική σε κάθε λήψη. Στη Βόμβα είναι λαμπερή, αποφασισμένη να αναδείξει την αλήθεια.

Κι αν είναι να σου πω για μια ακόμα που ξεχωρίζει εκείνη δεν είναι η Νικόλ- αν και σε όλες φυσικά έχει γίνει δουλειά τέλεια στο μακιγιάζ και τις κομμώσεις, να μην πω για τα κοστούμια της μεγάλης της εποχής μας Κόλιν Άτγουντ- παρά η Μάργκο Ρόμπι. Τώρα θα πάει, δεν θα πάει υποψήφια για τον υποστηρικτικό γυναικείο ρόλο στα Όσκαρ, η Ακαδημία δεν θα αργήσει να ανακοινώσει… Ας μη στεκόμαστε εκεί.

‘’Και πού να σταθούμε’’, γυρνάει επιτιμητικά η γοργόνα; Μα στην αλήθεια της ερμηνείας της. Σε εκείνη την αθωότητα των πρώτων σκηνών της σαν φερέλπιδος δημοσιογράφου, οι κρίσεις πανικού της στην προσπάθεια να πετύχει και φυσικά η τελική σκηνή όπου ξεσπάει στο τηλέφωνο. Θέλει αποθέματα. Και κότσια θέλει. Και τα έχει. Αν σε κούρασα, να συμπληρώσω μόνο πως ο Τζον Λίθγκοου σαν αφεντικό του καναλιού αποπνέει κάτι πραγματικά αποκρουστικό, εκείνο το υφάκι που ξέρεις ότι από κάτω κρύβει ένα σωρό βρωμιές. 

Η Ζηνοβία γύρισε απότομα την πλάτη, σαν να μην ήθελε άλλο την παρουσία μου εκεί. Έμεινα να χάσκω για λίγο στην ακροθαλασσιά. Χειμώνας βαρύς, ξεκίνησε να πέφτει χιόνι. Πρέπει να φύγω, σκέφτομαι. Έχω δρόμο μπροστά μου. Της ακουμπάω απαλά τον ώμο. Γυρίζει και τότε ίσα που της δίνω ένα απαλό φιλί. ‘’Το ξέρεις ότι μοιάζεις με τη Τζούλια Ρόμπερτς;’’, της κάνω. Εκείνη, σημασία.

Μαζεύω τα πολλά μου και τα λίγα μου- λίγα είχανε περισωθεί αλλά όλο και κάτι αυτοσχέδιο θα σκεφτούμε κατά τη διαδρομή. Βαθύ σκοτάδι. Στο βάθος από ένα χωριό πυροτεχνήματα. Κάναμε κάστινγκ εαυτού για μια ακόμη χρονιά, σκέφτομαι.

Άντε, κι έχουμε να γίνουμε πολεμιστές του φωτός

Καλή και κινηματογραφική χρονιά σε όλους.

Για να δείτε πού παίζεται η ταινία πατήστε εδώ