Mικρόκοσμος | Κάλλια Βαβουλιώτη

Εκτιμώ την πόλη

πάντα όταν φεύγω

μα θέλω συχνά να φεύγω

για να νιώθω πως δεν είμαι λίμνη

μα ποτάμι 

ορμητικό 

που κυλά 

αναζητώντας 

άπληστα

μια νέα περιπέτεια.

Εξάρχεια για λίγο

ένα σπίτι 

με τοίχους ποτισμένους

ευγένεια και ανθρωπιά

από μια καθηγήτρια γαλλικών

μόλις της λέω πως μιλάω τη γλώσσα της

δε χάνει ευκαιρία

μιλάμε για τα πάντα "α φρανσέ"

χαμογελάει θερμά

εγώ ξέρω την απάντηση 

ακόμα και αν δεν τη λέω

ποτέ

Θα πάρω ένα φαλάφελ

απ'αλλού

θα ζητήσω την μικρή πίτα

θα μπερδευτεί ο υπάλληλος

και θα μου βάλει την μεγάλη

θα αστειευτώ 

"μου χάλασες τη δίαιτα που ξεκίνησα

και δεν είναι καν Δευτέρα"

θα γελάσει

μου θυμίζει απίστευτα

έναν γνωστό

που ήταν εμμονικός με τον

Χριστιανόπουλο

θα το κάψω του λέω 

μέχρι  να πάω στον σταθμό Ομόνοια

του αφήνω εξτρά χρήματα 

για τη διαφορά

και τα υπόλοιπα τιπς
μου λέει "όχι"
σε παρακαλώ
σταμάτα του λέω
ξέρω πως είναι να δουλεύεις
σε δουλειές που δε θέλεις
και να έχεις παρ'όλ'αυτά
κέφι

Κέρδος σήμερα δεν είναι το

ένα παραπάνω ευρώ στην τσέπη

αλλά το να κάνεις κάποιον 

να χαμογελάσει

Περπατάω στο δρόμο

περνάω από ένα μαγαζί

με μουσικά όργανα

ένα κόκκινο συνθάκι

μου κλείνει το μάτι

έρωτας με την πρώτη ματιά

φτάνω μετρό

Κατεβαίνω τα σκαλιά

για να πάρω το τρένο για τη

δουλειά

ένας παππούς έπεσε 

παρά το μπαστούνι του

και γέμισε η σκάλα αίμα

το κεφάλι του κατακόκκινο

κι ο κόσμος έχει σταματήσει

να προχωράει

κάποιοι παλεύουν να τον συνεφέρουν

κι εκείνη η καθαρίστρια

τσιρίζει σαν υστερικιά

για τα αίματα

Γιατί της βρώμισε το κόκκινο

το καθαρό της πάτωμα

κι αναρωτιέμαι αν το ζω

ή αν το έχω επινοήσει

Κι η καθαρίστρια να τσιρίζει

"προσέξτε που πατάτε

πριν λίγο καθάρισα"
και να μην κάνει τίποτα
για τον άνθρωπο

και στο μυαλό μου
να παίζει η εικόνα σε λούπα
και εκείνη η φωνή
να επαναλαμβάνεται συνέχεια
"προσέξτε που πατάτε
πριν λίγο καθάρισα".