Constellations| Μία συνάντηση με τον Παναγιώτη Βασιλείου και τη Βίνα Σέργη

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφία: Βαγγέλης Φραντζής

Τους παρακολουθώ καιρό άλλοτε από κοντά, άλλοτε από μακριά- και σίγουρα θα ήθελα πιο συχνά από κοντά- θαυμάζοντας την αστείρευτη δημιουργικότητα την οποία έχουν και διοχετεύουν άλλοτε σε ποιητικές performances με το νέο εγχείρημά τους "The Bad Poetry Social Club" άλλοτε σε θεατρικές παραστάσεις όπως η καινούργια παράσταση "Constellations" σε ένα έργο του Nick Payne και σε σκηνοθεσία του Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου  που παίζουν στο Θέατρο Αργώ κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.

Constellations λοιπόν, όπως οι αστερισμοί και οι σχηματισμοί που παίρνουν, αν αφεθείς στη φαντασία σου. Μια σχέση άπειρα σύμπαντα. Μια κβαντική φυσικός και ένας μελισσοκόμος. Πόσο αταίριαστα ταιριαστοί μπορούν να είναι δύο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές καταβολές , κοσμοθεωρίες και επιδιώξεις;

Εμείς συναντήσαμε τον Παναγιώτη Βασιλείου και τη Βίνα Σέργη, τους πρωταγωνιστές της παράστασης "Constellations: και πήραμε κάποιες απαντήσεις, αλλά κυρίως "γεννήσαμε" ακόμα περισσότερες ερωτήσεις.

Kαλώς ήρθατε στο Pause. Αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για εσάς, να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Π.Β -  Καταπιανόμαστε με την τέχνη. Δημιουργούμε και εργαζόμαστε σκληρά μέσα σε αυτήν. Συνήθως με όποιον τρόπο και έκφανση αυτής μπορούμε για να επιβιώνουμε απέναντι σε αυτό το θηρίο της καθημερινής αστικής ζωής.

Πως ανακαλύψατε ότι έχετε και εσείς το «μικρόβιο» της υποκριτικής;

B.Σ - Δεν ανακάλυψα ποτέ κάποιο «μικρόβιο», ούτε θεωρώ την υποκριτική «αρρώστια» . Είναι ένα επάγγελμα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Οπότε αν μπορώ να επαναδιατυπώσω την ερώτηση, ανακάλυψα την υποκριτική ως τέχνη στα δεκαπέντε μου, που κάπως τυχαία και χωρίς κανένα πρότερο θαυμασμό ή ενδιαφέρον βρέθηκα σε έναν θίασο να ανεβάζουμε παραστάσεις και να κάνουμε περιοδείες . Όταν ήρθε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω ή καλύτερα να βρω τι είναι αυτό που θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένη ( τα λεφτά τα έβαλα σε δεύτερη μοίρα ) , δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο.

Π.Β – Στον τρόπο που επιλέγω να δουλεύω δεν είναι τίποτα εύκολο και παρόλα αυτά συνεχίζω και τον επιλέγω. Άρα το λες και «αρρώστια», άρα το λες και «μικρόβιο». Ασυνείδητα από το σχολείο, από το δημοτικό ακόμα μέχρι και το λύκειο, σε παραστάσεις, σε περιοδίες/διαγωνισμούς και βραβεύσεις που ελάχιστη σημασία έχουν, έως σήμερα που συνειδητά κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν κάνω για αυτή την δουλειά και αν μου αρέσει τελικά. Όλα στην ζωή έχουν να κάνουν με τον έρωτα, πόσο μάλλον αντικείμενα σαν αυτό, ποτέ μου δεν θεώρησα κανέναν και αντίστοιχα τίποτα δεδομένο και κάθε μέρα με αμφισβητώ. Σήμερα που σου απαντώ έχω αυτό το «μικρόβιο» λοιπόν, αύριο μπορεί να γίνω «καλά» ή να αρρωστήσω με έναν τρόπο διαφορετικό.

Θέατρο ή σινεμά και γιατί;

Β.Σ - Και τα δύο τα αγαπώ για διαφορετικούς λόγους.

Π,Β – Θέατρο ως ηθοποιός, σινεμά ως σκηνοθέτης.

Φέτος καταπιάνεστε με το έργο «Constellations» , ένα μοντέρνο θεατρικό. Τι θα δούμε σε αυτό;

Β.Σ - Σε αυτό το έργο βλέπουμε ένα ζευγάρι , την Μάριαν και τον Ρόλαντ , μια κβαντική φυσικό και έναν μελισσοκόμο , να ερωτεύονται ή να μην ερωτεύονται, να χωρίζουν ή να παντρεύονται , να τσακώνονται ή να φιλιούνται , να πονάνε ή να χαίρονται , να αγαπάνε ή και να αγαπιούνται . Χωρίς καμία λογική αλληλουχία, όπως και στη ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας κάθε πιθανό σύμπαν που θα μπορούσαν αυτοί οι δύο να βιώσουν . Με βάση τις επιλογές τους ή και όχι . Ο συγγραφέας αναρωτιέται -κι εμείς μαζί του - αν υπάρχει ελεύθερη βούληση , αν ό,τι συμβαίνει γύρω μας υπάρχει λόγος που συμβαίνει , αν ο χρόνος μετράει πραγματικά και δεν είναι απλά ένα τόξο από το παρελθόν στο παρόν. Κι όλα αυτά με την σκηνοθετική ματιά δύο νέων δημιουργών του Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου που είχαν την πανέξυπνη ιδέα όλη η παράσταση να διαδραματιστεί μέσα σε έναν ρομποτικό κύβο που θα επιλέγει αυτός με έναν τρόπο τι κάνουν οι ήρωες .

 Παρατηρώντας την πορεία και τις επιλογές της ομάδας σας θεατρικά καθώς συνεργαστήκατε και πέρυσι στην παράσταση «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος», όπου σκηνοθετούσε ο Π. Βασιλείου και παίζατε εσείς Βίνα Σέργη και ο Τζέο Πακίτσας- που τώρα σκηνοθετεί-  βλέπει κανείς ότι στρέφεστε σε πιο μοντέρνα έργα με στοιχεία νεορομαντισμού. Με ποιο κριτήριο δημιουργείτε και επιλέγετε τα έργα ;

Β.Σ - Σίγουρα τα κριτήρια που διαλέγω τα έργα που θα παίξω ποικίλουν . Αλλά δεν αποκλίνουν και πολύ. Και φέτος και πέρυσι αυτό που έγινε ήταν ότι ερωτεύτηκα πρώτα το έργο όταν το διάβασα και τον χαρακτήρα που καλούμουν να ερμηνεύσω. Αλλά κυρίως τα έργα ως προς το περιεχόμενο τους , την δραματουργία τους , την συγκίνηση που μου έβγαλαν , τον φόβο που μου προξένησαν να πλησιάσω τους χαρακτήρες τους . Από εκεί και πέρα τεράστιο ρόλο έπαιξε και τις δύο φορές η εμπιστοσύνη που έχω καλλιτεχνικά και στον Παναγιώτη Βασιλείου και στον Τζέο Πακίτσα, η φιλία που μας ενώνει και οι καλλιτεχνικές μας ανησυχίες .

Π.Β – Νομίζω πως έτυχε κυρίως. Το «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος» είναι ένα έργο που έγραψα το 2014, απλά δεν είχα βρει τους κατάλληλους να ανεβάσουμε το έργο αυτό μέχρι πέρυσι. Ήταν πολύ σημαντική η παρουσία και δύο ακόμα ανθρώπων που δεν είχα ξανασυνεργαστεί επίσης μαζί τους, της Φανής Γρύλλη (ως βοηθός σκηνοθέτη) και του Degear00001 (ως μουσικός επί σκηνής) και φυσικά της σκηνογράφου μου της Δώρα Τουρβά που συνεργαζόμαστε χρόνια και όλων των παιδιών. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο (αισθητικό) κριτήριο επιλογής έργου. Τα βασικά που ζητάω εγώ είναι το κείμενο να είναι ειλικρινές, άμεσο και μην είναι πασέ. Βαρέθηκα να βλέπω αναβιώσεις παλιών σκηνοθεσιών, σε έργα παλιών συγγραφέων, από ηθοποιούς που παίζουν σαν ηθοποιοί του παλιού "καλού" ελληνικού κινηματογράφου. Φτάνει. Όχι δεν είναι τόσο επίκαιρη κάθε καλοκαίρι η "Αντιγόνη", ούτε οι "Βάτραχοι", λέω δύο τυχαία παραδείγματα. Όπως ούτε ο "Άμλετ", ούτε ο "Θείος Βάνιας" κάθε χειμώνα, που τα λατρεύω αλλά μεταξύ μας είναι περισσότερο εκπλήρωση ενός διακαούς πόθου κάποιου ηθοποιού ή κάποιου σκηνοθέτη να τα ανεβάσει και τώρα τα κατάφερε, πιθανότατα λόγω κάποιας οικονομικής προσφοράς, παρά καλλιτεχνική ανάγκη να ακουστεί και να πει κάτι το κείμενο. Έχουμε μία θανατηφόρα μανία σε αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος να θεωρούμε κλασικό οτιδήποτε παλιό. Όχι τα περισσότερα παλιά πράγματα καλό είναι να μπαίνουν στα μουσεία αν θέλουμε να τα κρατήσουμε ή στα σκουπίδια αν είναι για πέταμα όπως τα περισσότερα, ειδικά όταν μιλάμε για την εγχώρια παραγωγή μας.

Θα θέλατε κάποια στιγμή να καταπιαστείτε με πιο κλασσικά έργα; Ναι όχι και γιατί;

Β.Σ - Γιατί όχι ; Εγώ ως ηθοποιός και μάλιστα στην πολύ αρχή της πορείας μου δεν είμαι σε θέση να απορρίψω το οτιδήποτε πριν εμπλακώ . Δεν είμαι έτσι και σαν άνθρωπος.

Π.Β – Έχω καταπιαστεί δεν είναι όσα έργα έχω παίξει ή σκηνοθετήσει δικά μου. Άλλες φορές ήταν διασκευές που έκανα ο ίδιος και άλλες τα έργα αυτούσια. Υπάρχει τεράστιος πλούτος στην παγκόσμια θεατρική(και όχι μόνο) γραφή. Σίγουρα το αίσθημα όταν τα λόγια, όχι ο μύθος, είναι γραμμένα από εσένα τον ίδιο είναι πολύ διαφορετικό.

Στην παράσταση έχουμε τον έρωτα δύο φαινομενικά ασύμβατων πλαισίων. Μία κβαντική φιλόσοφος και ένας μελισσοκόμος. Μπορούν οι άνθρωποι να συνυπάρξουν μέσα από τις αντιθέσεις τους; Πως τα καταφέρνουν η Μαριάν και ο Ρόλαντ;

Β.Σ - Αυτό σίγουρα είναι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί. Και το έργο το ίδιο δεν εστιάζει καθόλου εκεί . Είτε είναι μαζί αυτοί οι δύο είτε δεν είναι, δεν διευκρινίζεται ο λόγος κι αυτό είναι και το πιο σωστό. Πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε  . Γιατί απλά συμβαίνουν.

Π.Β -  Δεν επικεντρώνεται σε αυτό το έργο. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο που από τα ελάχιστα που ξέρουμε για τους χαρακτήρες είναι τα επαγγέλματα τους. Η κβαντική χρησιμοποιείται για να μπει το πλαίσιο της όλης ιστορίας και η μελισσοκομική για να μας θυμίζει πόσο μικροί είμαστε μέσα στο φάσμα των επιλογών μας. Οπότε άλλες φορές βαδίζουν παράλληλα, άλλες τέμνονται και φυσικά το αν τελικά τα καταφέρνουν είναι μία απάντηση που θα δώσει ο καθένας που θα το δει και όχι εγώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον αφού δεν έχω αποχωρηστεί τον χαρακτήρα του Ρόλαντ.

Έχετε κάποια φιλοσοφία ζωής με την οποία πορεύεστε και στο θέατρο;

Β.Σ - Ἓν οἶδα ὅτι ουδὲν οἶδα (Ένα μόνο ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα)

Σωκράτης, 470-399 π.Χ.

Π.Β -  Δουλειά, δουλειά, δουλειά, μίλα λιγότερο, δουλειά, δουλειά, δουλειά, διάβαζε περισσότερο, δουλειά, δουλειά, δουλειά, μην ακούς κανέναν, δουλειά, δουλειά, δουλειά, κάνε υπομονή και να θυμάσαι από που ξεκίνησες και που θες να πας.

Μια ευχή/συμβουλή για τους αναγνώστες του Pause.

Β.Σ - Περισσότερες βόλτες και λιγότερο facebook.

Π.Β – Θάρρος, δράση και αγάπη.

.

*Η παράσταση "Constellations" σε σκηνοθεσία Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου στο Θέατρο Αργώ θα παίζεται εώς τις 30/1/2020 κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.  Μπορείτε να προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας στο www.viva.gr