Κύλησε η ψυχή να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής. Έπιασε κρύο ξαφνικά και τα σκεπάσματα δεν έφταναν για να ζεστάνουν την ψυχρή καρδιά του κόσμου. Ένα φως αμυδρό αχνοφαινόταν στην πορεία προς το σκοτάδι. Μέσα εκεί όμως εφιαλτικές εικόνες πρόβαλλαν μια ουτοπία ευδαιμονίας. Χριστούγεννα, μια λέξη στολισμένη από χρυσόσκονες και χιλιάδες λαμπιόνια. Η καρδιά αργοπεθαίνει μέσα στον βούρκο της αμφίεσης των καθημερινών συναισθημάτων. Ματωμένα χαμόγελα μέσα στα πλήθη ενώ ψυχορραγεί η φύση. Ο άνθρωπος εγκατέλειψε την φυσική του υπόσταση και υποτάχθηκε στους μοντέρνους τρόπους για να ζεστάνει τον εγωισμό του. Παγωμένα πρόσωπα, τα θέλω νωχελικά και τα πνεύματα άδεια. Η χρυσόσκονη όμως στερεύει όταν η νύχτα συντροφεύσει το πικραμένο παρελθόν τους. Οι στιγμές πραγματοποιούνται, αλλά δεν υπάρχει ο λόγος ύπαρξής τους. Ακόμα η ψυχή βαδίζει μοναχή στο συνεχόμενο σκοτάδι. Μια αυταπάτη συναισθημάτων γεννά η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, ενώ η αγάπη κατοικεί αιώνια σε όλες τις καρδιές, αλλά ο φόβος λυγίζει τις σκέψεις. Οι άνθρωποι πορεύονται δίχως αγάπη προσμένοντας να αντικρίσουν τη σπίθα που λαχταρούν από την αρχή του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου