Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Το περίσσιο παιδί
Είναι δύσκολο πολύ να εκφραστείς για ένα βιβλίο του Θανάση Τριαρίδη, χωρίς να κινδυνεύσεις να υποπέσεις σε ατοπήματα. Σε μεγαλοστομίες ή κοινοτοπίες, στην προσπάθεια να αποδώσεις το μεγαλείο αυτού που διάβασες. ΄Ισως ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος να είναι να ακολουθήσεις τη λογοτεχνική γραμμή.
΄Οπως στο περίσσιο παιδί. Που είναι αυτό που κάποιοι αποφάσισαν πως περισσεύει. Που είναι αυτό που παλεύουμε να διασωθεί, σε πείσμα της παγκόσμιας σύνθλιψής του μέσα από τις εικονικές καλές συμπεριφορές. Το περίσσιο παιδί που όλοι θέλουμε να ανακαλύψουμε και ταυτόχρονα πασχίζουμε να κρύψουμε. Για να το προστατεύσουμε; Για να το φυγαδεύσουμε; ΄Η γιατί δεν τολμάμε να έρθουμε καταπρόσωπο με τα συναισθήματα που αναδεύει, που τα κάνει να αναδύονται; Τα δικά μας συναισθήματα που καιρό αποτεφρώνουμε, κρύβουμε σε σπηλιές ή καταβαραθρώνουμε μέσα σε νόρμες, κανόνες, ρόλους;
Η αντίσταση σ΄αυτό που μας επιβάλλεται. Η ακεραιότητα της σκέψης παρόλα αυτά. Η ευτυχία που στην ουτοπία της στηριζόμαστε και όμως την ακυρώνουμε, αλλά υπάρχει και εμφανίζεται όταν έχουμε πειστεί πως δεν θαρθεί. Η επιμονή να την κρατήσουμε. Η χρήση τέλος, όλων εκείνων των νόμων και κανόνων, που η κοινωνία θέσπισε για να περιχαρακώσει την Ευτυχία, για να εξαφανίσει τα περίσσια παιδιά, ώστε εμείς να επιτύχουμε το εντελώς αντίθετο απ΄αυτό που επιδιώκει: Την εμφάνιση της ευτυχίας, τη διαφύλαξή της, την επικράτηση της σε όλο μας το είναι.
"Η ζωή δεν είναι αυτό που είναι, αλλά αυτό που έρχεται", λέει κάπου ο συγγραφέας. Ας αναλογιστούμε αυτό κι ας αποφασίσουμε όπως το Ασήμαντο Προγραμματάκι της ιστορίας να ζήσουμε, σε πείσμα όλων. Ας αντιληφθούμε ότι η "ανθρώπινη ευτυχία θα μπορούσε να εξαρτάται εξίσου από τον κάθε άνθρωπο, ότι "ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει κάποιος που θα οδηγήσει το είδος του στη γνώση, στην ελευθερία και την αγάπη".
Πώς θα γίνει αυτό; Μα ο συγγραφέας νομίζω έχει ήδη ξεκινήσει να το κάνει. Εμείς μπορούμε να αρχίσουμε με το Περίσσιο παιδί. Μπορεί να είναι η αρχή.
"Μπορεί άμα διανοηθούμε [τα δάκρυα] να μολυνθούμε: να νιώσουμε αδειανοί, σαν ένας καθαρός ολόλαμπρος κλίβανος". Αλλά αυτό, αντί για το τέλος, θα μπορούσε να είναι μια ολόλαμπρη αρχή.
Για μια ζωή σε έναν κόσμο όπου κανένα παιδί δεν περισσεύει.
Το Περίσσιο Παιδί
Θανάσης Τριαρίδης
Εκδόσεις Gutenberg
Το Περίσσιο Παιδί ανέβηκε και στο θέατρο FAUST από την ομάδα Ιch Bebe, παρότι δεν είναι θέατρο, όπως λέει ο συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου