Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Κ ό ρ κ υ ρ α
Μια στο τόσο συμβαίνει να σε τραβάνε οι εκδόσεις για να διαβάσεις ένα βιβλίο. Ειδικά αν πρόκειται για καινούργια προσπάθεια στις Εκδόσεις Κείμενα με όνομα βαρύ, με ιστορία που την ανακαλύπτεις ξανά και στη δική σου βιβλιοθήκη στα ποιήματα του Γκίνσμπεργκ και ανακαλύπτεις για τον ιστορικό, ψαγμένο οίκο του Φίλιππου Βλάχου, και για τον ίδιο, τόσα όμορφα πράγματα που τότε δεν ήξερες.
Η αύρα του Κερκυραίου ήταν παρούσα λοιπόν, από την ώρα που έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου. Του κουτιού. Του χαρτιού δηλαδή του φροντισμένου, του εξωφύλλου, των γραμμάτων. Της ποιότητας που φαίνεται ως και στη βιβλιοδεσία. Πράγματα απλά, που όμως γι΄αυτά απολαμβάνεις το βιβλίο πρώτα. Η όραση. Η αφή. Η όσφρηση. Κι η ιστορία δικαίωσε μια αξία, φωτεινή εδώ και ολοκόκκινη σαν το χρώμα του εξωφύλλου. Την αγάπη για το βιβλίο από τον εκδότη του, Φοίβο Βλάχο τώρα. Ανεκτίμητη.
Κι ύστερα το περιεχόμενο. Οδηγήθηκα σ΄αυτό απ΄την αγάπη μου για το νησί αυτό, για τις αύρες του, την ιδιαίτερη στόφα του που με κάνει να δακρύζω κάθε φορά φτάνοντας στη Σπιανάδα, να τραβολογάω τις παρέες στον ΄Αγιο Γεώργιο των Πάγων, να βουτάω Μεγάλη Παρασκευή στην Παλαιοκαστρίτσα και να νιώθω οικεία στο Λιστόν, ρουφώντας εσπρεσσάκι υπό τους ήχους της φιλαρμονικής που κάνει πρόβα Σάββατο μεσημέρι αργά.
Γιατί τα κείμενα να είναι ηχηρές ομολογίες; Βροντώδη υπομνήματα δευτεροβάθμιου εισηγητή; Αιτιολογικές εκθέσεις; Γιατί να γραπώνουν τον κόσμο, να τον αρπάζουν απ΄το γιακά, να τον σέρνουν με το ζόρι μπρος απ΄την εικόνα και την ερμηνεία της; Να παραχώνονται στους νευρώνες του;
Να μπαίνω στις σελίδες του και ξαφνικά να βρίσκομαι, τι περίεργο, στο δικό μου πατρικό του πατέρα, στο χωριό, που νιώθω τις πέτρες του να ζουν και τους προγόνους να βγαίνουν να με χαιρετίσουν. ΄Οπως ακριβώς συνέβη κι εδώ. Η συγγραφέας Κατερίνα Χανδρινού, στο τρίτο της βιβλίο, μεταφέρει ατμόσφαιρες και συναισθήματα, χρώματα και μυρωδιές, ως και του σοβά ακόμα, που πάλλεται και ζει σε πλήρη ενσυναίσθηση με τον ξαφνικό ένοικό του.
Κι αμέσως, το περιβάλλον ζει, εναλλάσσεται, προσαρμόζεται, αγκαλιάζει, το σπίτι, τον άνθρωπο, τον τόπο γύρω. Ξαναγράφει την προσωπική ιστορία του ήρωα, γιατρεύει τις πληγές του, ή τουλάχιστον τις αερίζει όπως τα παραθυρόφυλλα, αρχικά θεόκλειστα, ύστερα μισάνοιχτα και κακοπαθημένα, στο τέλος ανακαινισμένα και ορθάνοιχτα στο φως, στον αέρα, άφοβα στις βροχές και στη φημισμένη υγρασία της Κέρκυρας.
Κάθε μέρα είναι ένας κόσμος, όχι ατμός.
΄Ενα ταξίδι είναι αυτό το βιβλίο, στον οίκο (τι συμβολικό), στο χρόνο, στις συνάφειες, στις ρίζες. ΄Ενα ταξίδι ταύτισης με το χώρο και με τον μέσα εαυτό. ΄Ενα ταξίδι που αγγίζει κομμάτια ανεξερεύνητα με προσοχή και σεβασμό, με βάθος και ειλικρίνεια. Με πολύτιμες λέξεις και δυνατές εικόνες.
Και με θάρρος. Πολλές φορές χρειάζεται να φύγουμε για να ξαναβρεθούμε. Κι η Κατερίνα Χανδρινού, μας δείχνει το δικό της δρόμο να το κάνει.Με μουσική, με ποίηση, κυρίως με λέξεις, με μαγική ιδιόλεκτα.
Δηλαδή με μαγεία. Και ποιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου