Πέντε αγαπημένοι μας ραδιοφωνικοί παραγωγοί επιλέγουν το album του 2019 που αγάπησαν περισσότερο

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Το 2019 σιγά σιγά ετοιμάζεται να γίνει παρελθόν ενώ εμείς σιγοτραγουδάμε «πάει ο παλιός ο χρόνος» από τώρα. Αναλογιζόμαστε όσα έφερε και όσα άφησε τόσο σε προσωπικό όσο σε πολιτιστικό επίπεδο. Όπως και να το δει κανείς, σίγουρα το '19 υπήρξε μία γεμάτη χρονιά, με όμορφες μουσικές παραγωγές που επέλεξε ωστόσο να μας αφήσει μία αρκετά πικρή γεύση με πολλές απώλειες μεγάλων ανθρώπων της μουσικής, με πιο πρόσφατη εκείνη του τιτανομέγιστου συνθέτη Θάνου Μικρούτσικου. Μεταξύ άλλων, ταξίδεψαν ο Γιάννης Σπανός, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Στέλιος Βαμβακάρης. Ας ελπίσουμε το 2020 να είναι πιο επιεικής σαν χρονιά και να μην μας αφήσει να "ορφανέψουμε" άλλο μουσικά .

Μια ανάσα λοιπόν, πριν εκπνεύσει το 2019 και μπούμε δίχως φρένα στο 2020 και εμείς ρωτήσαμε πέντε αγαπημένους μας ραδιοφωνικούς παραγωγούς για το άλμπουμ που αγάπησαν, που ξεχώρισαν και που άκουσαν περισσότερο για τη χρονιά που φεύγει.

Έφη Γαλώνη / Δίεση 101,3

Μουσικός απολογισμός της χρονιάς το λοιπόν... Διατρέχω τα cd μου και στέκομαι στο «Nuka»(καρυδιά στα Βλάχικα)της Ματούλας Ζαμάνη που μπορεί να μας επισκέφθηκε Δεκέμβρη του 2018, χαρακτήρισε όμως ολόκληρο το 2019, μετατρέποντάς το πανηγυρικά στη χρονιά της Ματούλας.

Ξεκίνησε ορμητικά με τα «Λάθος Φιλιά», συνέχισε με την «Αγάπη», το «Πριν», «Και φόρα το δικό σου» αλλά και με τη «Γιαννούλα την Κουλουρού» που ήρθε να μας μάθει την πραγματική ιστορία διασυρμού ενός άκακου πλάσματος μήπως και μας διδάξει τον σεβασμό σε κάθε άνθρωπο. Όλα τους τραγούδια με ήχο αγαπησιάρικα παραδοσιακό που όμως κατάφεραν να βρουν δυνατό ακροατήριο πέρα κι έξω από τους μυημένους. Εκείνους δηλαδή που την ακολουθούσαν επί χρόνια τόσο στις δικές της συναυλίες όσο κι εκείνες του Θανάση Παπακωνσταντίνου.  Και κάπως έτσι το «πάμε Ματούλα» έγινε αβίαστα σύνθημα κατά το «Πάμε Θανάση ή Σωκράτη».

Διονύσης Κωτσάκης / Atlantis 105,2 

Πρώτα από όλα θα αναφερθώ στον χώρο που υπηρετώ ραδιοφωνικά, το χώρο της ελληνόφωνης ροκ και της ευρύτερης ελληνόφωνης εναλλακτικής σκηνής.

Αν έπρεπε να διαλέξω έναν δίσκο από το 2019, θα διάλεγα σίγουρα το «Δε φοβάμαι το αύριο» των «Nto Diesi». Ο δίσκος είναι απλά υπέροχος για έναν και μόνο λόγο: Ότι όλα μα όλα τα τραγούδια είναι υπέροχα. Γενικά στη δισκογραφία είναι εξαιρετικά σπάνιοι οι δίσκοι που σε συνεπαίρνουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Μιλάω για δίσκους όπως τα «Ζεστά ποτά» των Κατσιμιχαίων, «Ο μάγος κοιτάζει την πόλη» των Υπογείων Ρευμάτων ή το «Βουτιά από ψηλά» των Ενδελέχεια. Προσωπικά θεωρώ ότι το «Δε φοβάμαι το αύριο» είναι σε αυτό το σπάνιο επίπεδο. Δεν θα αναφερθώ στα της παραγωγής (που κι αυτή είναι υπέροχη) γιατί τα τεχνικά μάλλον κουράζουν τον κόσμο.

Θα πω απλά ότι όλα τα τραγούδια είναι πραγματικά εμπνευσμένα, τα ρεφρέν (για μένα το δυνατό σημείο της μπάντας) σε παρασύρουν να τα τραγουδήσεις ενώ οι ενορχηστρώσεις οι ερμηνείες και τα παιξίματα, απλά ιδανικά. Κάντε ένα πείραμα: Διαλέξτε από το δίσκο ένα τραγούδι στην τύχη, ένα τραγούδι που δεν ξέρετε. Είναι… «στατιστικά βέβαιο» ότι θα σας κερδίσει από το πρώτο ρεφρέν. Κάτι τελευταίο για το ομώνυμο κομμάτι: Είναι «τρυφερά λυτρωτικό» προσεγγίζοντας το μεταφυσικό, το πιο δύσκολο (και ταυτόχρονα το ουσιαστικά κεντρικό) θέμα της τέχνης με τον πιο όμορφο τρόπο που έχω ακούσει σε ελληνικό κομμάτι. Αυτό που έχουν κάνει τα παιδιά στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι μαγικό: Μας γαληνεύουν τραγουδώντας μας για τη θνητότητά μας…

Γεωργία Χατζηγεωργίου / Ραδιόφωνο Λυχνάρι 91,4

Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω μόνο ένα άλμπουμ απ’ το 2019 καθώς είχαμε μπόλικες και πολύ αξιόλογες προτάσεις.

Κρατάω και παίρνω μαζί μου σίγουρα «Τα δεύτερα» του Φώτη Σιώτα σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη, για την αυθεντικότητα και την απλότητά τους και για την υπέροχη λαϊκή φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη. Ένα απ’ τα σημαντικά στοιχεία του δίσκου είναι ότι ηχογραφήθηκε με τον παλιό, καλό τρόπο, δηλαδή με όλη την ορχήστρα και τους ερμηνευτές ταυτόχρονα στο στούντιο.

Απ’ το 2019 ξεχωρίζω και τους πιο αγαπημένους μου λύκους, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης είναι «Οι λύκοι στη χώρα των θαυμάτων». Διασκεύασαν 21 τραγούδια που δε θα περιμέναμε ποτέ να ακούσουμε στον πανέμορφο, απόκοσμο, μουσικό κόσμο τους. Τσέλο, πλήκτρα, ηλεκτρισμός, σκοτάδι και φως στη γνώριμη ατμόσφαιρα που ξέρουν πολύ καλά να δημιουργούν οι δυο τους.

Και δε γίνεται φυσικά να αφήσω απέξω «Τα Σκέτα» του Σωκράτη Μάλαμα και του συγκλονιστικού κιθαρίστα Δημήτρη Λάππα, που μπορεί να μην είναι στη δισκογραφία αλλά κατάφεραν να μας κάνουν να ερωτευτούμε απ’ την αρχή, τραγούδια κλασικά, αγαπημένα, χιλιοακουσμένα και περασμένα στο DNA μας, κι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο αλλά πετυχήμένο εγχείρημα.

Xρήστος Παπαμιχάλης / Night Flight 

Αν διάλεγα  ένα άλμπουμ για το 2019 αυτό θα ήταν το «X Hotel» του Ορέστη Ντάντου, το οποίο κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή στο προσωπικό site του καλλιτέχνη,για τον λόγο του που είναι πάντα σπουδαίος, για τον ήχο του και τον κόσμο του. Όταν άκουσα το «X Hotel» το ένιωσα στο δέρμα απευθείας. Και υποδόρια απευθείας. Αυτό το απευθείας, που κάνει ένας καλός δίσκος. Σπάνια πια κυκλοφορούν δίσκοι, ολόκληροι δίσκοι που στο σύνολο τους έχουν κάτι να πουν.

Κυριακή Αιλιανού / Έμπνευση 107

Το 2019, μας άφησε πολλά μουσικά δώρα. Ανάμεσά τους, ξεχωρίζει, ένας από τους σημαντικότερους δίσκους, όχι μόνο της χρονιάς, αλλά -κατά τη γνώμη μου- και της δεκαετίας που ολοκληρώθηκε. Πρόκειται για την πολυαναμενόμενη, νέα δισκογραφική δουλειά της μέγιστης Ελένης Βιτάλη, με τίτλο: «Πέρασ’ από δω η Ελένη;», σε μουσική του σπουδαίου λαϊκού συνθέτη Τάκη Σούκα και σε στίχους της υπερβατικής και μαγικής μαστόρισσας του λόγου, Ελένης Φωτάκη.

Συγκλονιστικές και εμβληματικές ερμηνείες, στίχος και μουσική, δεμένα μεταξύ τους «εις σάρκα μίαν», δημιουργούν ένα διαμάντι της Ελληνικής δισκογραφίας, παρακαταθήκη και σημείο αναφοράς, της τραγουδοποιίας μας.