Είδαμε|Cyrano de Bergerac στο Θέατρο Κάππα | Κάλλια Βαβουλιώτη

Την Κυριακή βρέθηκα στην επίσημη πρεμιέρα της παιδικής θεατρικής παράστασης Συρανό ντε Μπερζεράκ, στο Θέατρο Κάππα στην Κυψέλη. Ομολογουμένως, αισθανόμουν κάπως περίεργα, μιας και δεν συνόδευα κανένα πιτσιρίκι αλλά σύντομα κάθε ενδοιασμός έφυγε. Θα τάιζα άλλωστε το παιδί που υπήρχε μέσα μου.

Η ιστορία γνωστή. Γραμμένη γύρω στον 16ο  με 17ο αιώνα από τον Γάλλο Εντμόν Ροστάν, αφορά έναν νέο ποιητή και πολεμιστή, τον Συρανό, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Ρωξάνη. Φοβάται ωστόσο να της εξομολογηθεί τον έρωτά του λόγω του φυσικού του ελαττώματος, της πολύ μεγάλης μύτης του. Παράλληλα, ο “κακός” Κόμης ντε Γκις που την διεκδικεί, θέλει να την παντρευτεί, μα δε διαθέτει τίποτα που να ενδιαφέρει τη Ρωξάνη. Εκείνη είναι ερωτευμένη με τον Κριστιάν, ένα νέο πολεμιστή από το στράτευμα του Συρανό. Ο Συρανό λοιπόν έρχεται σε μία ιδιότυπη συμφωνία  μαζί του: θα τον βοηθήσει να γίνουν μαζί ο απόλυτος αγαπημένος για τη Ρωξάνη. Ο Κριστιάν θα συμβάλει με την όψη και ο Συρανό θα του δανείσει τα λόγια, το πνεύμα του για να συγκινήσει την αγαπημένη του.

Η παράσταση ξεκίνησε στο κατάμεστο θέατρο Κάππα με ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδισμα σκιών επί σκηνής- κάτι που γνωρίζει να χειρίζεται αριστοτεχνικά ο Ηλίας Καρελλάς, αν αναλογιστούμε και τις παλιότερες παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει. Έτσι προετοιμάστηκε το έδαφος για την εξαιρετική συνέχεια που θα παρακολουθούσαμε.

Ο Ηλίας Καρελλάς πράγματι σκηνοθετεί μία παράσταση υψηλών προδιαγραφών, ικανή να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή – που αν σκεφτούμε ότι στην πλειοψηφία πρόκειται για παιδιά, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μεγάλο στοίχημα. Ως τεχνίτης του θεάτρου σκιών, μας μυεί μέσω της παράστασης σε έναν κόσμο ξεχωριστό μα συνάμα απολύτως ταιριαστό με την γαλλική καταγωγή του έργου. Δημιουργεί ένα άκρως ρομαντικό σκηνικό, σε ένα έργο ηρωικό και ευαίσθητο που εξυψώνει αρετές που έχουμε λησμονήσει: τη λεπτότητα, το πνεύμα, τον λόγο.

Ο Λευτέρης Ελευθερίου ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστή Συρανό έχοντας μελετήσει αξιοθαύμαστα, όχι μόνο τα λόγια που πρέπει να ερμηνεύσει αλλά έχοντας κάνει κτήμα του την ψυχή του Συρανό. Του δίνει μία φρέσκια πνοή και παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ήρωα άλλης εποχής, τον ζωντανεύει πιο επίκαιρα από ποτέ . Φροντίζει ακόμα μέχρι και τον τρόπο που προφέρει την κάθε λέξη, να παραπέμπει στο έργο ενώ για τη χημεία μεταξύ των ηθοποιών ό,τι και να γραφτεί θα είναι λίγο. Η Κατερίνα Αθανασιάδη ως Ρωξάνη δίνει εκείνη τη λεπτεπίλεπτη πινελιά ομορφιάς και αρμονίας στο έργο, ενώ ο Χρήστος Καπενής, βγαλμένος από άλλη εποχή, αποτελεί το σύμβολο της νιότης που, ωστόσο, δέχεται δίκαια την τελική έκβαση, ότι το πνεύμα του Συρανό υπερισχύει της ομορφιάς του. Ο Φάνης Παυλόπουλος δε, αξίζει μπράβο όχι μόνο για την ενσάρκωση του “μοχθηρού”Κόμη Ντε Γκις αλλά και για τους υπόλοιπους ρόλους που έφερε εις πέρας εντός του έργου.

Στη μουσική επένδυση του έργου, βέβαια, οι εκλεκτοί String Demons μας μετατρέπουν σε παιδιά και μας κάνουν κοινωνούς του ονείρου της παράστασης. Με πρωτότυπα καινούρια δικά τους τραγούδια, όπως το “Τι κοιτάς;” αλλά και με διασκευές, όπως το συγκινητικό “Το μινόρε της αυγής” με την αγγελική φωνή της Λυδίας, συμπλήρωναν άρτια το έργο και έκαναν ακόμα πιο δυνατή την κάθε σκηνή.

Παράλληλα, οι  χορευτές  Κατερίνα Γεβετζή και Ναπολέων Μανάτος, με τη γλώσσα του σώματος και τις κινήσεις τους συμπλήρωναν αιθέρια την εξέλιξη του έργου.

Ομολογουμένως, μια παράσταση που θα έβλεπα ξανά πολύ ευχάριστα και που τη συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για μεγάλα όσο και για μικρά παιδιά. Ένα ηρωικό, ρομαντικό και αντιπολεμικό αριστούργημα που μας υπενθυμίζει τις αληθινές ανθρώπινες  αξίες όπως την αληθινή αγάπη, την εσωτερική καλλιέργεια έναντι της φαυλότητας ή των επιφανειακών αρετών που μονάχα «φαίνονται». Σπεύσατε!