Αναδημοσίευση | Εκκρεμές | Βίκυ Τσελεπίδου

Επιμέλεια: Μαρίνα Καρτελιά.

ΕΚΚΡΕΜΕΣ

Φωτ.: Helmut Newton, Berlin

                                                                                                                     Της Βίκυς Τσελεπίδου

       Στέκομαι αρκετά μέτρα μακριά της. Την έχω απέναντι, την στοχεύω από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου μέσα από ένα λεπτό άνοιγμα της κουρτίνας. Χρησιμοποιώ τηλεφακό. Φοράει μαύρο ολόσωμο μαγιό. Ακίνητη στον βατήρα με τα χέρια τεντωμένα ψηλά και τα μαλλιά δεμένα σε μια βρεγμένη κοτσίδα, σκέφτομαι ότι μπορεί αυτό και να τη βαραίνει, να την τραβά προς τα πίσω, αισθάνομαι πως της στερεί κάτι από την ελαφρότητά της, ότι την δυσκολεύει τρόπον τινά να κάνει το άλμα της στην πισίνα.          

        Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Θα μπορούσα να φωτογραφίσω την οποιαδήποτε. Διάλεξα αυτήν και τώρα την περιμένω. Να σταθεί, να συγκεντρωθεί, να πάρει τις αποφάσεις της, να δώσει ώθηση με τους μυς της, να διαγράψει το αναμενόμενο τόξο στον αέρα. Εστιάζω και περιμένω, μετρώ τα δευτερόλεπτα, ανάσα και δευτερόλεπτο, θέλω να την πιάσω ακριβώς εκεί -στο σημείο χωρίς βαρύτητα- με την κοτσίδα της να κρέμεται ανάποδα, να παγώσω εκεί τον χρόνο κόντρα στους νόμους της Φυσικής, στην αφύσικη αυτή στάση για άνθρωπο, πόδια ψηλά, κεφάλι κάτω. Θέλω κάπως να δείξω ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο άνθρωπος, ότι θα μπορούσε υπό συνθήκες να υποστηριχθεί πως κρύβει ένα θαλασσοπούλι μέσα του.     

        Δεν υπάρχει ο παραμικρός ερωτισμός στο βλέμμα μου, μου κάνει εντύπωση, και τίποτα το πατρικό, ίχνος τρυφερότητας δεν έχει η ματιά μου. Την παρατηρώ όπως ένα αντικείμενο, δεν εστιάζω καν στα χαρακτηριστικά του προσώπου της, με ενδιαφέρει μόνο η κίνηση του σώματός της, όχι το ίδιο της το σώμα. Κι ούτε ακριβώς η κίνησή της. Η αίσθηση της μετα-κίνησής της θα ήταν ορθότερο να πω, αυτήν αναζητώ, την ανεπαίσθητη δόνηση που αφήνει πίσω του ένα λιανό πουλί καθώς διασχίζει τον αέρα, αυτό το ίδιο το μετα-γεγονός μιας πτώσης-πτήσης. Ο ουρανός από πάνω της γαλάζιος, ανέφελος, γεμάτος άσπρες γραμμές από διασταυρούμενα -σε παρελθόντα χρόνο- αεροπλάνα.

         Στο σημείο αυτό η ακινησία της λαμβάνει τέλος. Το κορμί στον βατήρα, το ψηλόλιγνο κορμί της, αρχίζει, πρώτα αργά, μπρος πίσω να κλυδωνίζεται, σταδιακά με όλο και μεγαλύτερη ένταση, φαίνεται πως μπορεί και να πέσει, ανά πάσα στιγμή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, πως μπορεί να την έπιασε ξαφνική ζαλάδα ή τρόμος σωματοποιημένος, εξακολουθεί ωστόσο να διατηρεί τον έλεγχο, να στέκεται εκεί, στον βατήρα πάνω, σαν να μην θέλει, να μην μπορεί, να μην γίνεται να τον αποχωριστεί, με τα χέρια τώρα σε στάση προσοχής κουνιέται ολόκληρη μπρος πίσω κι η κοτσίδα της πέρα δώθε σαν εκκρεμές κι ο φακός μου στο τρίποδο σταθερός κι εγώ από πίσω του ακίνητος.

      ΄Ωσπου θα ακουστεί ο χαρακτηριστικός εκείνος ήχος που κάνει ένα βαρύ αντικείμενο όταν πέφτει από ψηλά στο νερό. Αυθόρμητα το μάτι ξεκολλάει από τον φακό -κραυγές ανάμεικτες με χειροκροτήματα- σηκώνω το κεφάλι και τραβάω πέρα ως πέρα την κουρτίνα. Αμέσως ξανακολλάω με μανία το μάτι στο σκόπευτρο. Απέναντι, μια πισίνα στα αίματα και μια κοπέλα πάνω στον βατήρα να κουνιέται ασταμάτητα μπρος πίσω, ρυθμικά η κοτσίδα της δεξιά αριστερά. Από όσο διακρίνω -ζουμάρω- έχει τα μάτια της κλειστά. Κλείνω κι εγώ τα δικά μου. Κύματα ναυτίας γεμίζουν την κοιλιά μου.

Πηγή: δε|κατα 

           περιοδικό

Η Βίκυ Τσελεπίδου γεννήθηκε το 1975. Σπούδασε Νομικά, Επικοινωνία και Δημιουργική Γραφή. Κυκλοφορούν τα βιβλία της  Φιλελλήνων, Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι; (μυθιστόρημα, Νεφέλη 2017, το οποίο έλαβε το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών ) και Ελενίτ (διηγήματα, Νεφέλη 2014).