Κρυστάλλινο ποτήρι | Βαγγέλης Μάγειρος

Χωράνε σε ποτήρι καμιά φορά τα δάκρυα.

Από 'κείνα τα παλιά,

Τα κρυστάλλινα,

Που τα κρύβαμε στο πιο ψηλό ντουλάπι.

Τα βγάζαμε μόνο για να σερβίρουμε,

Τον ψεύτη επισκέπτη.

Αυτόν που λαίμαργα,

Ξεδιψούσε από το δικό μας κλάμα.

Κερνούσε μόνος του γλυκό τον εαυτό του.

Και κάθε φορά που έφευγε,

Κοπανούσε δυνατά την πόρτα.