Εφηβικά, αγνά κι ανώφελα | Μαριλένα Κολλάρου

Ίσως ήρθε πια ο καιρός

να φύγεις•

να πας να βρεις

όσα ψάχνω

μα δεν βρίσκονται σε εμένα.

Να επενδύσεις.

Να μην χαθούμε.

Τα μάτια πήραν θέση.

Αρνούνται,

φτάνει μόνο να σε κοιτούν.

Μα εσένα δεν σου βρίσκεται

το μυστήριο του κόσμου,

η αγάπη προς τους νεκρούς,

το μίσος προς τους ανθρώπους.

Δεν συναντώ κοντά σου,

παρά στιγμές που προτιμώ να αποφύγω.

Λευκά πέπλα, παιδιά και ρυτίδες•

έτσι σε μάθαινα να μου συστήνεις τον κόσμο;

Θα έμενα,

όμως τούτη η καθημερινότητα

δεν είναι στα μέτρα μου.

Πολύ κοντή, κι η καρδιά

όλο ψηλώνει•

όλο κι ανθίζει, βλασταίνει

μακριά σου.

Πως έγινε τούτο πάλι;

Να κρατάς κλειδί

δίχως πόρτα να συναντάς•

μονάχα  ασφράγιστα περάσματα.

Να φύγεις, να γίνεις ό,τι λατρεύω.

Εκείνα που διακρίνω στο βλέμμα σου,

τα άλλα που στερώ στον εαυτό σου.

Να πας. Να ζήσεις όσα ονειρεύτηκα.

Τα άλλα, που έκλαιγα

και δεν αντιλαμβανόσουν.

Να φύγεις, επιτελούς

να συναντήσεις

αυτό

που πάντοτε σου εξηγούσα,

το απόλυτο.

Εγώ, δεν θα πάω μακριά

με τα μικρά μου πόδια.

Όποτε θα κοιτάς πίσω

πάντα θα με βρίσκεις

να στερούμαι τον κόσμο.

Να ζηλεύω, την ευτυχία

που δεν βρήκες σε εμένα

που δεν άντεξα για εσένα,

που σ’ αγαπούσα - εφηβικά, αγνά κι ανώφελα - .