Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019 | Peter Handke | To Tραγούδι της Παιδικής Ηλικίας | Μαρίνα Καρτελιά.

Επιμέλεια: Μαρίνα Καρτελιά.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2019

Peter Handke

Ο Πέτερ Χάντκε (Peter Handke) είναι Αυστριακός συγγραφέας και μεταφραστής. 

Γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1942 στο Γκρίφεν της Αυστρίας και έχει ασχοληθεί με κάθε είδος γραπτού και λυρικού λόγου, όπως ποίηση, σενάριο, δοκίμιο, μυθιστόρημα, ενώ έχει καταγράψει και τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες. Βραβευμένος με πολλές διακρίσεις, το έργο του χαρακτηρίζεται στην παρατήρηση, την αποτύπωση και τη λεπτομερειακή αναφορά. 

Ήταν ένας από τους ελάχιστους λόγιους ανά τον κόσμο που πήρε θέση ενάντια στους βομβαρδισμούς της Σερβίας από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, το 1999^[7].{πηγή: Βικιπαίδεια}

To Τραγούδι της Παιδικής Ηλικίας

Όταν το παιδί ήταν παιδί  περπατούσε κουνώντας τα χεριά του,  ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,  το ποτάμι να είναι χείμαρρος,  και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα.  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,  όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,  και όλες οι ψυχές ήταν μία.  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  δεν είχε άποψη για τίποτα,  δεν είχε συνήθειες,  καθόταν συχνά σταυροπόδι,  το έσκαγε τρέχοντας, είχε ''κορυφή'' στα μαλλιά,  και δεν έκανε κάμμυα γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν Όταν το παιδί ήταν παιδί,  Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:  Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν είμαι εσύ;  Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκεί;  Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;  Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;  Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω  μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;  Έχοντας υπόψη "το κακό" και τους ανθρώπους  υπάρχει αυτό που λέμε "κακό " πραγματικά;  Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,  και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι και ότι κάποια μέρα, εγώ, όπως είμαι,  δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,  ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,  αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή "πρέπει" Όταν το παιδί ήταν παιδί,  ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,  και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.  Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,  τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.  Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,  ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,  δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη "μηδαμινότητα"  ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτή.  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  έπαιζε με ενθουσιασμό,  και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και τότε,  μόνο όταν πρόκειται για τη δουλεία του  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,...ψωμί,  Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.  Όταν το παιδί ήταν παιδί,  τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γέμιζαν και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν  φρέσκα καρύδια του ''έγδερναν'' τη γλωσσά και ακόμη έτσι είναι,  για κάθε βουνοκορφή,  είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,  και για κάθε πόλη,  είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,  και εξακολουθεί να είναι έτσι,  Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων  με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,  νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους,  και το νοιώθει ακόμη και τώρα.  Περίμενε το πρώτο χιόνι,  και το περιμένει έτσι ακόμη και τώρα.  ΄Οταν το παιδί ήταν παιδί,  έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ ένα δέντρο,  και πάλλεται εκεί ακόμη  μέχρι σήμερα.

When the child was a child It walked with its arms swinging, wanted the brook to be a river, the river to be a torrent, and this puddle to be the sea. When the child was a child, it didn’t know that it was a child, everything was soulful, and all souls were one. When the child was a child, it had no opinion about anything, had no habits, it often sat cross-legged, took off running, had a cowlick in its hair, and made no faces when photographed. When the child was a child, It was the time for these questions: Why am I me, and why not you? Why am I here, and why not there? When did time begin, and where does space end? Is life under the sun not just a dream? Is what I see and hear and smell not just an illusion of a world before the world? Given the facts of evil and people. does evil really exist? How can it be that I, who I am, didn’t exist before I came to be, and that, someday, I, who I am, will no longer be who I am? When the child was a child, It choked on spinach, on peas, on rice pudding, and on steamed cauliflower, and eats all of those now, and not just because it has to. When the child was a child, it awoke once in a strange bed, and now does so again and again. Many people, then, seemed beautiful, and now only a few do, by sheer luck. It had visualized a clear image of Paradise, and now can at most guess, could not conceive of nothingness, and shudders today at the thought. When the child was a child, It played with enthusiasm, and, now, has just as much excitement as then, but only when it concerns its work. When the child was a child, It was enough for it to eat an apple, … bread, And so it is even now. When the child was a child, Berries filled its hand as only berries do, and do even now, Fresh walnuts made its tongue raw, and do even now, it had, on every mountaintop, the longing for a higher mountain yet, and in every city, the longing for an even greater city, and that is still so, It reached for cherries in topmost branches of trees with an elation it still has today, has a shyness in front of strangers, and has that even now. It awaited the first snow, And waits that way even now. When the child was a child, It threw a stick like a lance against a tree, And it quivers there still today.

Als das Kind Kind war, ging es mit hängenden Armen, wollte der Bach sei ein Fluß, der Fluß sei ein Strom, und diese Pfütze das Meer. Als das Kind Kind war, wußte es nicht, daß es Kind war, alles war ihm beseelt, und alle Seelen waren eins. Als das Kind Kind war, hatte es von nichts eine Meinung, hatte keine Gewohnheit, saß oft im Schneidersitz, lief aus dem Stand, hatte einen Wirbel im Haar und machte kein Gesicht beim fotografieren. Als das Kind Kind war, war es die Zeit der folgenden Fragen: Warum bin ich ich und warum nicht du? Warum bin ich hier und warum nicht dort? Wann begann die Zeit und wo endet der Raum? Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum? Ist was ich sehe und höre und rieche nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt? Gibt es tatsächlich das Böse und Leute, die wirklich die Bösen sind? Wie kann es sein, daß ich, der ich bin, bevor ich wurde, nicht war, und daß einmal ich, der ich bin, nicht mehr der ich bin, sein werde? Als das Kind Kind war, würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis, und am gedünsteten Blumenkohl. und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not. Als das Kind Kind war, erwachte es einmal in einem fremden Bett und jetzt immer wieder, erschienen ihm viele Menschen schön und jetzt nur noch im Glücksfall, stellte es sich klar ein Paradies vor und kann es jetzt höchstens ahnen, konnte es sich Nichts nicht denken und schaudert heute davor. Als das Kind Kind war, spielte es mit Begeisterung und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch, wenn diese Sache seine Arbeit ist. Als das Kind Kind war, genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot, und so ist es immer noch. Als das Kind Kind war, fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand und jetzt immer noch, machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge und jetzt immer noch, hatte es auf jedem Berg die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg, und in jeder Stadt die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt, und das ist immer noch so, griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl wie auch heute noch, eine Scheu vor jedem Fremden und hat sie immer noch, wartete es auf den ersten Schnee, und wartet so immer noch. Als das Kind Kind war, warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum, und sie zittert da heute noch.