Πέντε, δέκα, δεκαπέντε... | Βαγγέλης Μάγειρος

Κοίτα.

Η αλήθεια είναι πως χάσαμε το δρόμο μας.
Εκείνο το μικρό πλακόστρωτο δρομάκι.

Που τρέχαμε πάνω του,

Φορώντας κοντά παντελονάκια.

Κρατούσαμε και μια μπάλα στα χέρια.

Θυμάσαι;

Παίζαμε και με κάτι τάπες,

Που κερδίζαμε στα γαριδάκια.

Κρεμόμασταν κι ανάποδα απ' τα κάγκελα.

Μετρούσαμε με τα μάτια κλειστά,

Κολλημένοι στις κολώνες,

Χωρίς να ξεχνάμε την προπαίδεια του πέντε.

Πέρασαν όμως τώρα αυτά.

Τι σημασία έχουν;

Στο κάτω κάτω,

Ποιος θέλει να θυμάται μια προπαίδεια,

Που χάραξε τη ζωή του.