Ένα αντίο για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα | Κάλλια Βαβουλιώτη

Εγώ θυμάμαι πάντως που στο σπίτι μεγαλώσαμε ψάχνοντας . Παλιές κασέτες, παλιά βιβλία,φωτογραφίες,δίσκους, παλιά σιντί. Κληρονομιά που δεν θα μας την πάρει κανένας.

Τα βιβλία και τα σιντί της μαμάς. Οι δίσκοι και το πικάπ του μπαμπά. Οι ρίζες μας δεν είναι μόνο το αίμα, η καταγωγή, το γένος και το επίθετο. Οι ρίζες μας είναι και η αισθητική μας. Όσα μάθαμε παιδιά, κι όσα ξεχωρίσαμε στην πορεία.

Θυμάμαι, στο σπίτι ο Λαυρέντης ήταν πάντα δίπλα στον Κότσιρα. Το σιντί "Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές" με το εξώφυλλο που σε ταξιδεύει ουρανό και θυμίζει απροκάλυπτα το μεταίχμιο παιδικότητας - εφηβείας δεν ήταν ποτέ στη θήκη του. Πολλές φορές, το ακούγαμε στο αμάξι, κάποιες φορές στο μαγαζί.

Έτσι εξελιχθήκαμε, από τερατάκια της τσέπης που μεγάλωσαν και ερωτεύτηκαν με τα τραγούδια του Λαυρέντη. Από τον "εγωκεντρικό" που ήμασταν και μέσα από "μικρούς τιτανικούς" έπιασε η μαγιά και το γυρίσαμε σε "μάτια δίχως λογική" και έλα ψυχούλα μου και μας κατέκλυσε η ευαισθησία.

Ό,τι και να πούμε για την απώλεια είναι λίγο. Παρηγοριά, πως αν και το σώμα εκλίπει, η ψυχή και το πνεύμα μένει πάντα ζωντανό μέσα από τα τραγούδια, τη μουσική και τους στίχους...

Αντίο..