Παραμύθι για μεγάλους | Βαγγέλης Μάγειρος

Έλα να κάνουμε μια κουβέντα.
Σαν εκείνες που κάναμε μικροί,
Πριν τρέξουμε στις αλάνες.

Θυμάσαι εκείνον τον ιππότη;

Καβαλάει ακόμα το άλογο του.

Γυρνάει από χώρα σε χώρα,

Και σβήνει τις φωτιές που πετάν οι δράκοι.

Όχι δεν έχει συντροφιά.

Μόνος του είναι ακόμα.

Σκουριάζει η πανοπλία του,

Αλλά κόβει καλά το ξίφος.

Και κείνο το μικρό τελώνιο;
Θυμάσαι πως έτρεχε πάνω στο ουράνιο τόξο;

Ξέχασε όμως πως το λένε,
Και κανένας ποτέ δεν έμαθε το όνομα του.

Οι νάνοι ακόμα σκάβουν βαθιά.
Ψάχνουν να βρουν στη γη,
Τα πιο λαμπρά και πολύτιμα πετράδια.

Έχασαν μερικές απ'τις αξίνες τους,

Αλλά τα χέρια τους έγιναν σκληρά,
Και άγρια απ'το χώμα.
Τους είναι εύκολο,
Να σπάνε τα σκληρά τα βράχια.
Και κρατάνε γι'αυτούς,
Όλα τα λαμπρά πετράδια.