Μοβ απογεύματα | Έλλη Πράντζου

Είναι κάτι μοβ απογεύματα, αργά,

σχεδόν βράδια που δεν έχουν τολμήσει ακόμη

να χτυπήσουν την πόρτα σου

για να μπει το απόλυτο σκοτάδι.

Κάτι μοβ απογεύματα που σε βόλτες ατέλειωτες

πηγαινοφέρνουν μνήμες στα παλιά και στα παρόντα

γλιστρώντας πάνω στη νοσταλγία

σαν ήρωες βωβού κινηματογράφου.

Σέρνουν τις λασπωμένες σόλες των παπουτσιών τους

στα σοκάκια του υπνωτισμένου σου νου

και μπουκάρουν στο συνειδητό

με πόδια ασκούπιστα

σαν καταϊδρωμένα αφιονισμένα παιδιά

έπειτα από ξέφρενο παιχνίδι σε γειτονική αλάνα.

Είναι αυτά τα μοβ απογεύματα

που σου δένουν κόμπο γλώσσα και ψυχή

καθώς σφηνώνει ο λυγμός της συγκίνησης στον λαιμό

και δε λέει να κατέβει.

Καταπίνεις ανείπωτα ανακατεμένα με σάλιο

μπας κι ανοίξει η ανάσα σου, να πεις το σ’ αγαπάω.

Εκείνο που όσο λαχταράς τόσο το φοβάσαι.

Αυτά τα μοβ απογεύματα

τα χαρίζεις τελικά σ’ εκείνο το “σ’ αγαπάω”

που χει για σένα πρόσωπο και τα μοιράζεται μαζί σου.

Είναι αυτά τα μοβ απογεύματα

που μόνο μαζί του θέλεις να χαζεύεις

κι ας σε τυραννάει ο κόμπος,

ας σε στοιχειώνει η ανασφάλεια μήπως από “σ’ αγαπάω”

γίνει κάποτε “αντίο” αναπόφευκτο.

Μη θυσιάσεις τα μοβ απογεύματα

για ένα αύριο που δεν ξέρεις καν τι χρώμα έχει.

Κλέψε λίγο από το χρώμα τους

και βάψε τα μάγουλά σου στο χρώμα του έρωτα.

Όπως τότε που γινόμασταν χάλια από τις δακτυλομπογιές.

Μα όσο κι αν μας μάλωναν τότε νιώθαμε

πως μόνο όσοι πασαλείβονται με τις στιγμές τους

ξέρουν να τις ζουν πραγματικά.

Φωτογραφία Έλλη Πράντζου