Είναι οι έρωτες | Έλλη Πράντζου

Είναι οι έρωτες
σαν τριμμένα τζιν σε ξαναμμένα βήματα
έφηβων ουτοπιστών.
Σαν ιδρωμένα αμάνικα
σε κορμιά αγκαλιασμένα
λίγο πριν πεταχτούν στην άμμο
και κάπου απόμερα οι εραστές
σμίξουν λες και δε θα υπάρξει αύριο.
Είναι οι έρωτες σαν τα πιο γοερά "πιστεύω"
των αμετανόητων πεισματάρηδων
που ξεμπροστιάζουν τα "δεν μπορώ"
της λογικής μας τάξης.
Κι είναι κι εκείνες οι ματιές
-πώς ξεχνιούνται απ' τους ενήλικες
καθώς περνούν τα χρόνια!-
οι φλογισμένες, οι γεμάτες λαχτάρα,
οι καυλωμένες με τα πάντα, ξέρεις.
Κι είναι κι οι φλέβες που φουσκώνουν
καθώς πάλλονται το αίμα κι οι σφυγμοί
-πάλι καλά που η καρδιά δε σκέφτεται, φίλε,
γιατί αλλιώς τίποτε δε θα 'χαμε να θυμόμαστε
στα πρόωρα γηρατειά που μας φοράνε.
Είναι οι έρωτες, που λες, σαν όλα εκείνα
που με φτιάχνουν και ξεχνάω τ' ανθρώπινα.
Εκείνα που κάνουν τους πολλούς
να ωρύονται σεμνότυφα
γιατί πιο πολύ φοβούνται να παραδεχτούν
ό,τι στ' αλήθεια τους τρομάζει.
Και κάπως έτσι φοβούνται τη ζωή.
Βλέπουν οι ερωτευμένοι
όσα οι νηφάλιοι αποφεύγουν σαν λιβάνι
λες κι είναι διάβολοι σ' επίγειο παράδεισο.
Μα βλέπουν οι νηφάλιοι τους ερωτευμένους
σαν διαβόλους μέσα στην επίγειά τους κόλαση.
Είναι οι ερωτευμένοι το μέλλον
που δεν καταδέχτηκε να φυλακιστεί ποτέ στο παρελθόν.

Είναι ο έρωτας ζωή
κι η επανάσταση, θυμήσου,
θα 'ρθει από ερωτευμένους.


Φωτογραφία Ευτυχία Πασχαλίδου