Φοράμε την προβιά των ξεχασμένων θαυμάτων.
Των ανεκπλήρωτων ονείρων.
Αυτών που κάποιοι έσβησαν,
Στη σκόνη της συνήθειας.
Που για χάρη λίγων κερμάτων,
Πετάξαμε σ'ένα παλιό καλάθι.
Εμείς.
Που στη θέα της φωτιάς,
Χορεύαμε στο ρυθμό της.
Που μέσα σε κύματα πνίγαμε,
Όσα ήθελαν να μας περάσουν.
Που ανάμεσα σε χίλια πρέπει,
Διαλέγαμε το ένα θέλω.
Και τώρα στέκουμε,
Σαν παλιά φωτογραφία.
Σε κάποιο ράφι ψηλό,
Από τη σκόνη καλυμμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου