Η απόδειξη ότι τίποτα δεν κρατάει στο χρόνο καθρεφτίζεται στα δακρυσμένα μάτια των Παριζιάνων. Τα σώματα μας είναι ναοί, με ιστορίες και εμπειρίες, λεπτά σκαλισμένα και με κόπο, εύθραυστα και πελώρια.
Πέφτουν σε μια στιγμή.
Όσος περισσότερος κόπος και εμπειρία τόσο μεγαλύτερο το κρίμα.
Και όταν πια σηκωθούμε, που θα σηκωθούμε, θα είμαστε διαφορετικοί. Αλλιώτικοι και όχι αλλοιωμένοι για να πούμε πως κάναμε κάτι. Θα το βαφτίσουμε εξέλιξη.
Γιατί αν δεν προχωράμε οι σκιές θα μας καλύψουν. Τα χλωρά φύλλα θα σαπίσουν και θα μουχλιάσουν κι εμάς με τη σειρά μας. Ήταν αυτά που θέλαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί δεν μπορούν ούτε αυτά.
Οι πέτρινοι φρουροί θυμώνουν, έχουν πάψει να στεναχωριούνται. Το σωστό είναι σωστό μόνο στο μυαλό μας. Σας καταλαβαίνω αλλά δε με νοιάζει.
Τώρα οι ταινίες, οι φαντασίες, έχουν τον πρώτο λόγο. Όλα είναι πιθανά και δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα στην τύχη. Ούτε μπορείς να την κάνεις να μη χώνει τη μύτη της στα σχέδια σου, γιατί τα σχέδια σου δεν αφορούν μονάχα εσένα.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι τίποτα δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου