Ψεύτικο φιλί | Πράξια Αρέστη

Είναι σοφό ν' αγαπάει κανείς οτιδήποτε δεν είναι αληθινό; Αν όχι τότε θέλω να είμαι εγώ ο πιο χαζός άνθρωπος που γνώρισες.

 Δως μου το ψεύτικο φίλι σου και σου δίνω το δικαίωμα μετά να με κατηγορήσεις ότι σ αγάπησα πιο πολύ απ ' όσο μπορούσες ν' αντέξεις. Και να φανταστείς ότι η αγάπη που σου έδειξα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αυτή μόνο που μπόρεσες να δεις.

 Με πλήρη συνείδηση βυθίζομαι και πάλι στον πιο μεγάλο μου πόνο. Ν' ανοίξω τα φώτα και να 'χεις χαθεί. Μήπως με το να πονεί κανείς δε σημαίνει ότι αισθάνεται, ότι είναι ζωντανός και ικανός ν' αγαπήσει; Να σ' αγαπάνε είναι πάντα εύκολο. Το πιο δύσκολο κι απελευθερωτικό είναι να καταφέρνεις εσύ ν' αγαπάς.

 Αν κάτι τόσο ψεύτικο, μοιάζει τόσο αληθινό και κάνει την καρδιά ν' ανθίζει, μπορώ να το βαφτίσω αγάπη; Αν όχι τότε επιλέγω να ζήσω μέχρι το τέλος χωρίς θεό.

 Κι αν ζήσω με την ψευδαίσθηση ότι λίγο μ' αγαπάς, πρόσεξε που θα χτυπάς γιατί δεν έχει μείνει χώρος στο σώμα γι' άλλες πληγές κι εύκολα τρέπεται σε φυγή. Κι αν με πληγώσεις, ρίξε με στα μαλακά αλλιώς θα με χάσεις για πάντα γιατί θα 'χω χάσει τον εαυτό μου.

 Δεν την αντέχει η λογική μου την αδικία, πόσο μάλλον όταν αδικούν εμένα. Κι αν μπει μπροστά η λογική την καρδιά θα τη χτυπήσει μέχρι να μην έχει πια μιλιά, για να μπορεί να σε διώξει και να μη με πληγώνεις πια.

 Γι' αυτό σου λέω, πριν σε χάσω δως μου το ψευτικό φιλί σου και θα σου κάνω όλα τα χατήρια για μια ακόμη φορά, ίσως για τελευταία φορά. Για όσο επιλέξεις να μείνεις, για όσο θα προσποιείσαι ότι λίγο σε νοιάζει μετά.

Κι όταν κουραστώ να αγαπώ το ψέμα θα ξεσπάσω, θα κλάψω και θα φωνάξω. Κι από μακριά θα σ' αγαπώ, έχοντας τουλάχιστον για πάντα στο στόμα μου την τελευταία γεύση από το ψεύτικο φιλί σου.