Τα Παιχνίδια | Μανώλης Τελώνης

Δε μεγαλώσαμε ποτέ.

Ακόμα αρέσουν τα παιχνίδια.

Ακόμα παίζουμε κυνηγητό.

Πιάσε με αν μπορείς και στο τέλος φίλα με.

Αλλιώς κρύψου. Παλιό αγαπημένο.

Με κανόνες ελλιπείς.

Εσύ πότε σταματάς να ψάχνεις;

Και όταν τα λόγια και τα βλέμματα δεν είναι σταράτα,

τότε η κολοκυθιά είναι η μόνη διέξοδος.

Οι σαρκώδεις πινιάτες κρύβουν μέσα τους τα νοστιμότερα γλυκά,

μα τα δεμένα μάτια τα κάνουν όλα δυσκολότερα.

Κι έτσι παίζω σκοτεινό δωμάτιο, με τον εαυτό μου,

καιρό τώρα. Χτυπώ παντού, χάνω πράγματα,

μα κερδίζω μελανιές. Τώρα ακόμη μαθαίνω. 

Μα όταν πια αδίκως χάνουμε, να πάμε να κλαυτούμε,

να βρούμε παρηγοριά σε τυχαίες αγκαλιές και οινοπνευματώδη μπιμπερό.

Τα αίματα, οι λάσπες και τα χώματα ήταν

πάντοτε και άλλωστε μέρος του βρωμικού μυαλού μας.

Στην τελική ίσως να νυστάζουμε.

Για αυτό και τόση γκρίνια.

Στην τελικότερη, ίσως να κοιμόμασταν εξαρχής.

Θέλεις ακόμα να παίξουμε;