Έψαξα στα μάτια σου τον έρωτα | Πράξια Αρέστη

Νομίζεις ότι αν κάνεις καιρό να δεις κάποιον το μυαλό σου και το σώμα σου θα τον ξεχάσουν. Νομίζεις ότι η έλλειψη της ματιάς και του αγγίγματος του από τη ζωή σου θα γίνουν από πόνος, συνήθεια κι από συνήθεια, αδιαφορία.

Έτσι νόμιζα όταν δεν είχαμε ειδωθεί για καιρό. Ότι θα σε έβλεπα ξανά κι η καρδιά μου δε θα χτυπούσε δυνατά. Ότι δε θα με ένοιαζε η αδιάφορη σου στάση, η φιλική σου προσέγγιση, αυτό το ένα δευτερόλεπτο που τυπικά θα με χαιρετούσες.

Όμως, ήταν σαν να μη πέρασε μια μέρα. Τα αισθήματα μου ήταν όλα εκεί κλεισμένα σ' ένα σφραγισμένο δοχείο και με το που σε είδα φούντωσαν, σπάζοντας το δοχείο και κατακλύζοντας το σώμα μου. Μετά βίας προσπάθησα να σου δείξω ό,τι ακριβώς μου έδειξες. Το απόλυτο τίποτα.

Κι όλη τη νύχτα σου έριχνα κλεφτές ματιές γιατί ήξερα ότι αυτές οι ώρες που σ' είχα απέναντί μου σε λίγο τέλειωναν και δε θα είχα άλλη εικόνα να φυλάω στη μνήμη μου για πολύ καιρό. Κι όταν με τσάκωνες να σε κοιτάζω γυρνούσα αμέσως αλλού.

Έψαχνα, όμως, και κάτι άλλο. Έψαχνα στα μάτια σου να βρω κάτι από τον παλιό σου εαυτό. Έψαχνα μήπως και βρω κάπου κρυμμένη λίγη αγάπη για μένα. Έψαχνα ένα σου νεύμα που θα έλεγε ότι τώρα είσαι εδώ κι όλα θα πάνε καλά. Δεν μπορούσα να δω τίποτα πέραν από ένα παχύ και σκοτεινό τοίχο. Τόσο σκληρό το πρόσωπό σου δεν το θυμόμουν ποτέ. Ή μήπως ήταν πάντα έτσι και δεν μπορούσα να το δω; Δεν υπήρχε τίποτα πια μέσα σου για μένα. Ίσως να υπήρχε και φόβος ή ακόμη χειρότερα απέχθεια. Ίσως να ήθελες απλά να εξαφανιστώ από μπροστά σου και σίγουρα δεν ήθελες να σε κοιτάζω.

Κάποτε με κοίταζες κι εσύ θυμάσαι; Κάποτε ανταλλάζαμε χαμόγελα ή θυμωμένα νοήματα. Κάποτε ανταλλάζαμε παράπονα για διάφορα παλαβά και μικρά ή ερωτικές ματιές γεμάτες θαυμασμό. Κάποτε τσακωνόμασταν κι ύστερα γεμάτοι πάθος κάναμε έρωτα. Τώρα τίποτα...

Έψαξα στα μάτια σου να βρω τον έρωτα και δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Έκανα βαθιά γεώτρηση για να είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν υπάρχει κάτι πια να περιμένω από σένα. Δεν υπήρχε. Κι όμως ξέρω ότι ένα μέρος του εαυτού μου πάντα θα σε περιμένει. Πάντα κάτι μέσα μου θα λέει ότι αυτό που κάποτε νιώσαμε υπήρχε κι ήταν αληθινό.

Δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Δεν ξέρω αν ο έρωτας όταν χαθεί ξαναγεννιέται. Ίσως μια μέρα να ξυπνήσω και να 'ναι όλα αλλιώς. Ίσως μια μέρα να ξυπνήσω και να έχω ένα μήνυμα από σένα που να λέει "σε πεθύμησα. πάμε μια βόλτα;" Ίσως πάλι αυτό το σκληρό κι αδιάφορα βλέμμα να υπάρχει πάντα εκεί για μένα για να με προσγειώνει, κάθε φορά που θα σε βλέπω.