Μποέμ παιδιά | Βαγγέλης Μάγειρος

Θυμάσαι αυτό που λέγαμε;
Ναι, αυτό.
Για 'κείνο το διαμέρισμα λέω.

Που 'ναι κρυμμένο κάπου στου κόσμου το χάος.

Το σκέφτηκα λίγο.

Το έφτιαξα στο μυαλό μου.

Έγινα και αρχιτέκτονας και διακοσμητής.

Θα έχει μερικά τετράδια σκόρπια.

Τι θα γράφουν αυτά;

Μερικούς από τους απαγορευμένους μας τους στίχους.

Ο ένας τοίχος θα έχει βγάλει λίγη μούχλα.

Η φρέσκια μπογιά θα μυρίζει έντονα όταν τον βάψουμε.

Ρωτάς για τα σεντόνια;

Σκέφτηκα να κρέμονται στου κρεβατιού το στρώμα.

Θα έχουμε και λίγες μπογιές ακόμα.

Όχι, αυτές δε θα 'ναι για τον τοίχο.

Θα προσπαθήσουμε να ζωγραφίσουμε.

Κι αν δε βγει καλό;

Τότε θα σε βάψω με το κόκκινο το χρώμα.

Εσύ εμένα με το μπλε.

Μετά θα κάτσουμε στο παράθυρο.

Θα σχολιάζουμε τα καπέλα των περαστικών.

Και θα σκεφτόμαστε ποιο θα μας πήγαινε πιο πολύ.

Για ποιες σκιές μιλάς;

Αυτές που είναι πίσω;

Πράγματι δε μοιάζουν με τις δικές μας.

Δεν ξέρω.

Μοιάζουν κάτι να περιμένουν.

Ωραία, ας ορμήξουν.

Δεν το ξέραμε από την αρχή αυτό;

Ας ορμήξουν να πάρουν αυτό που θέλουν.

Στο κάτω κάτω εμείς ζήσαμε για λίγο.