Η Τελευταία Σελίδα | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Κάπως θα φάω τον Χρόνο μου δεν ξέρω. Μετρώντας ίσως τρένα που δεν πήρα. Συρμούς που πήρα κι έπαθαν μετωπική. Φτερά που έγιναν δεσμά, εγχειρίδια κολύμβησης που βρήκα στον πάτο. Μπρατσάκια που μετά τη χρήση τους βαρύνανε ασήκωτα. Πορτοκαλιές , γειτόνισσες χαλασμάτων. Λουλούδια που τα κόβεις κι ουρλιάζουν χίλιες και μια ελπίδες για μιαν άκρη. Γδαρσιματιές από θρύψαλα ουρανού, σακατεμένα βήματα, τσακισμένες υπάρξεις.
Αφού βολεύομαι στα μπάζα της ζωής μου λέω κι απόψε να επιδοθώ να κοιμηθώ στο ρημαγμένο παραμύθι μου ησύχως.