Αχρωματοψία | Ανδρέας Παπάζογλου

Θέλω μόνο να φύγω
Θα πληρώσω
Εννοείται
Ένα, εκατό, χίλια εκατό
Ό,τι χρωστούμενο
Το δίνω
Μόνο να φύγω

Χτες άκουσα
Πώς αυτό το κίτρινο τετράγωνο στον τοίχο αριστερά μου
Είναι παράθυρο
Έχει λέει απ' έξω
Έναν πλανήτη ολόκληρο
Άγριους μαύρους ουρανούς
Ήμερες θάλασσες πετρόλ
Νότες παρθένες
Και σοκολάτες ροζ
Μέχρι και αυτά τα δίποδα
Που μοιάζουν με μένα
Δε θυμάμαι πώς τα λένε
Κυκλοφορούν λέει εκεί έξω
Και μπορεί να σου μιλήσουν
Να σε ακουμπήσουν
Μέχρι και να σε πνίξουν
Με τα χέρια ή τα δόντια τους
Οι πιθανότητες είναι άπειρες
Και όχι πώς τα πιστεύω κάτι τέτοια
Αλλά είναι που πρέπει
Απόμεινα ένα πράσινο πουλόβερ
Πλεχτό φριχτό κάποιας γιαγιάς
Διπλωμένο ευλαβικά
Ακίνδυνα
Στο μπράτσο του καναπέ
Πάντα ξεκούραστο
Πάντα πολύ κοντό
Πολύ φαρδύ
Πολύ στενό
Αφόρητα αφόρετος οιωνός
Κάποιου φινάλε βερμιγιόν
Εδώ ακριβώς
Ίσως δυο μέτρα πιο κει
Ανάξιου αναφοράς όπως και να'χει
Κανείς
Ποτέ
Δεν ερωτεύεται λέει
Τα γκρίζα μπαλόνια
Δείξτε μου λοιπόν
Αυτό που λέτε έξοδο
Να φύγω
Αν όχι αύριο, μεθαύριο
Από βδομάδα σίγουρα

Κινείται αργά
Ένα πράσινο πουλόβερ