Πρωτεσίλαος και Λαοδάμεια | Τάσος Μαλεσιάδας

Το χέρι άπλωσα στο μακρινό κενό 

- και σκέφτομαι γιατί πονώ-

ο χρόνος, είναι, που αμείλικτος περνά

ή Εκείνη που ’ναι μακριά;

Στο χιόνι το αίμα μου απλώνεται, κυλά,

όπως θυμάμαι τα λυτά της τα μαλλιά.

Μπροστά μου οι μνήμες αφάνταστα περνούν

και πώς μπορούν τα μάτια να κοιτούν;

Και δεν ραγίζει η καρδιά

τώρα που βρίσκεται μακριά…

Η κάθε μέρα που περνά

μοιάζει με μάχη ως ξεκινά

και οι σάλπιγγες που μας καλούν

σε ποιον χαμό μας οδηγούν;

Νόμιζα θα σε ξαναδώ

και ουράνιο έστησα χορό

με μουσικές, βεγγαλικά

και Τάγματα αγγελικά. 

Ο ίσκιος ήταν μοναχός

και το κορμί μου δίχως φως

πώς να σε δω αν είναι σκοτεινά

και πώς αν ζεις αληθινά;

Μα είμαι από καιρούς νεκρός,

είμαι ένας ίσκιος δροσερός

πάνω στα φύλλα της φτελιάς

είμαι ένας ίσκιος μοναξιάς.

Τ’ αγέρι έχω οδηγό

τον ουρανό για αρχηγό

κι έφτασα για μια μιλιά

στα πύρινα της τα μαλλιά.