Όταν ήμουν παιδί, είχα ένα μενεξεδί τετράδιο. Παρόλο που δεν είχε μενεξεδί χρωματισμό, επέτρεπε μια μενεξεδή αίσθηση. Εκείνο το τετράδιο υπήρξε η προσιτή εκδοχή της μητέρας μου, η καλύτερη φίλη που δεν με μαρτύρησε κι εκείνος ο σύντροφος, ο οποίος δεν προνόησα ότι δεν θα γνώριζα ποτέ.
Σε εκείνο το μαχαιρωμένο σώμα, άφησα τις πρώτες ανάσες. Αφέθηκα να πιστέψω πρώτη φορά στην αιωνιότητα, στην εξιλέωση. Αφιερώθηκα, χτίζοντας τον πρώτο άυλο κήπο της μικροσκοπικής παιδικής μεγαλοπρέπειας. Μίλησα για την αθλιότητα της ζωής, τη ματαιότητα του τσιγάρου, την ταύτιση θύτη - θύματος. Ώσπου μια μέρα το έσκισα.
Είχα πιάσει αίμα στα χέρια και πληγώθηκα από την αφέλεια της καρδιάς. Ήμουν άνθρωπος πια, με τι προσόντα ονειρευόμουν; Σκέτη ντροπή• σε εκείνες τις σελίδες αγαπούσα ακόμα την οικογένεια μου, μιλούσα με αστέρια, συγχαιρόμουν το καλοκαίρι. Σε εκείνες τις σελίδες υπήρχε τόσο ειλικρινές εγώ κι η αίσθηση τούτη με δίχασε, διαμελίζοντας το υπερεγώ σε νωχελικές παιδικότητες.
Το τετράδιο περνώ πια πολλά χρόνια. Η φθορά επάνω στο σχισμένο εξώφυλλο, παραπέμπει στις ρυτίδες του πατέρα μου. Το όνομα μου ακουμπισμένο σε μια γωνιά, διακριτικά από ένα χεράκι που χάθηκε για πάντα. Τόση δα ήμουν όταν πρωτοέγραψα, ίσως λίγο μεγαλύτερη από ένα δάκρυ. Από παιδί έγραφα τη σιωπή με λέξεις, διαλύοντας το αυστηρό πρόσωπο της. Κι όμως ποτέ δεν εκτιμήθηκε και περισσότερο θλίβομαι για το μέλλον που κρύβει φθορές για τα τωρινά τετράδια κι εξώφυλλα ξεσκισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου