Ένα μεγάλο μαρτύριο ήταν η αγάπη μου για σένα. Ό,τι ήθελες με σκληρό τρόπο στο ‘δινα. Γέμιζα τις νύχτες μας με πόνο και θλίψη και αφόριζα από τις μέρες μας κάθε στιγμή χαράς. Στα αγγίγματά σου απαντούσα με κακοφορμισμένες ηδυπάθειες, στη μελαγχολία σου με άλυπους χλευασμούς. Την ομορφιά σου τη φυλάκιζα σ’ ένα σωρό κοινοτοπίες. Χόρτασαν τα μάτια σου πίκρα. Ζητούσες λέξεις και σού απαντούσα με θλιβερά και χαλασμένα νεύματα. Ήθελες ποίηση ζωντανή, όλο φως, και σού πρόσφερα ποίηση αφορισμών και χυδαιότητας. Μοχθούσες να ζωγραφίσεις με χρώματα τον ουρανό μας και ευθύς κλεινόμουν στις αβύσσους του μυαλού μου, για να δείχνω έτσι τη δήθεν υπεροχή μου. Ένιωθα τον κόσμο σαν φυλακή, ένα νεκρωμένο σύμπαν δίχως κίνηση και άστρα. Αλλά στο είχα πει πολλές φορές πως οι βάρβαρες αγρύπνιες ήταν το παρόν και μέλλον μου. Το παρελθόν το είχα αφήσει στις φυλακές της λήθης. Δεν υπήρχαν ήσυχες ώρες στη ζωή μου. Δεν έβλεπα όνειρα, ούτε και εφιάλτες. Ήμουν ένας υπνοβάτης, σκαλωμένος στη βάρκα τύχης, χωρίς κουπιά και χωρίς προορισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου