Φτερούγα και πτερύγιο | Νικόλας Α. Πολυκανδριώτης

Φτερούγα και πτερύγιοδε βρήκα καταφύγιο
στον κόσμο τον ανάποδο που βρέθηκα.
Γυρίστηκα ανάποδα και πάλι δε κατάφερα
να δω από που έρχονται τα ψεύτικα.
Του μέρμυγκα του τζίτζικα και του αυστραλοπίθηκα παιδί
κι αγγόνι της ανάγκης πάντοτε
αυτής που με κατάντησε να κυνηγώ στα κάτεργα
μια μοίρα που ποτέ της δε μου άξιζε.
Πάτο πατώ παραπατώ και δε γνωρίζω τι ρωτώ
σέρνω χορό στον όχετο και χάνομαι.
Ψυχή μου αντραλίζομαι βρε δώσ'του να σκορπίζομαι
τι νόημα έχει να το συζητάμε άλλωστε
τα τραύματα με τρέχουνε κι οι λίγες που αντέχουνε
ακόμα στο μυαλό πραγματικότητες είναι φριχτές ενότητες με σκοτεινές οντότητες
από παντού ορμούν αντιξοότητες.
Ανάθεμα κι ανώφελα τα τόσα τραπεζώματα που έστρωνα στη κυρά Συγκατάβαση
να παν όλα καυσόξυλα πλήρωσα ότι όφειλα σε δάση αυταπάτης δε κάνω αναδάσωση.