#WeRemember | Διεθνής Ημέρα Ολοκαυτώματος | Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Της Μαρίνας Καρτελιά.

Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Reference/Presentation, 2011

Το πιο συγκινητικό είναι οι ιστορίες. Όπως αυτή της Βικτωρίας Μπενοζίλιο, της κ. Γκατένιο, που ακούγονται στο τέλος της έκθεσης από τους ίδιους. Το χρωστούσα. Στο Μωϋσή και την Αριάδνη, τους ήρωες στο  "10 ώρες δυτικά". Στο μνημείο στο ΑΠΘ. Στους Εβραίους αντάρτες της Θεσσαλονίκης.

Στη Θεσσαλονίκη η πόρτα του μουσείου ήταν σιδερένια. Βαριά. Γκρι αμείλικτο ήταν το μέταλλο. Σχεδόν ένιωσα τη γεύση του στη γλώσσα. Μύριζε χώμα, σίδερο και βροχή σαν του πρωινού εκείνου. Στο πόμολο είχε καθίσει η υγρασία της πόλης.

΄Επρεπε να είσαι ξεκούραστος για να σπρώξεις να μπεις. Να μην είσαι εξαντλημένος. Να μην πεινάς. Να μην έχεις περπατήσει πολύ. Να μην έχεις βασανιστεί. Να μην έρχεσαι από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Να μην έχεις υποστεί διαπόμπευση στην πλατεία. Να μην είσαι κουρεμένος γουλί. Κυρίως να μη φοράς κίτρινο αστέρι.

΄Ολη η συνείδηση του μουσείου ήταν η πόρτα του. Κοπίασα. Αλλά την ώρα που έκανα τη σκέψη, βρήκα τη δύναμη. Την άνοιξα και μπήκα. ΄Ημουν έτοιμη ν΄ακούσω. Και να δω.

Εν αρχή ήταν το μηχάνημα κοπής υφασμάτων. Στις όμορφες εποχές που έντυναν τους Σαλονικιούς και τις Σαλονικιές με τα καλύτερα υφάσματα. Ύστερα τους υποχρέωσε ο κατακτητής να κόβουν κίτρινα αστέρια για το πέτο..... (Αργότερα διάβασα στο Ντεπό του Σκαμπαρδώνη σχετικό διήγημα, με τίτλο "Πρέσα").

Η εμπορική διασπορά και η δραστηριότητα σε οργασμό, όπως απλωνόταν ανά περιοχή στην πόλη.

Η κοινωνία και οι άνθρωποί της, με ρόλο στην ευμάρεια της πόλης.

Κυρίως ήταν εκείνη η νεαρή μητέρα που απαλά, στα γίντις, μιλούσε κι εγώ κατάλαβα από τον τόνο της φωνής της, τι έλεγε στο κοριτσάκι της... Της εξηγούσε ακριβώς και χωρίς ωραιοποιήσεις, τι είχε συμβεί. Τι έβλεπε. Τι να θυμάται και να παρατηρεί με σεβασμό. Και το κορίτσι σώπασε και φάνηκε η αλήθεια και η μνήμη στα μάτια του.

Να δείτε.  Και να μην ξεχάσετε ποτέ. Αγίου Μηνά 11 - Θεσσαλονίκη.