Εξαντλώ | Βαγγέλης Μάγειρος

Μην κλείνεις την πόρτα.

Άφησε την ανοιχτή.
Να μην εγκλωβίσουμε,
Σε τοίχους μέσα τις φωνές μας.
Και το παράθυρο;

Γίνεται να σπάσουμε το μάνταλο του;
Να το κάνουμε κομμάτια,
Μαζί με το γυαλί του.
Να ελευθερώσουμε κραυγές άναρθρες,
Από ιδρώτα μουσκεμένες.
Τα γόνατα να πονάνε,
Από τις άβολες στηρίξεις.
Να αντανακλούν τα σώματα,
Μέσα σε δυο καθρέπτες.

Το φως να μη σε νοιάζει.
Δε χρειάζεται να κοιτάμε.
Κάπου μέσα σε αυτό το χάος,
Θα μάθουμε να αγαπάμε.