Πόρτα Ανοιχτή | Μαριλένα Κολλάρου

Σιχαίνομαι τη μυρωδιά

η οποία ακάλεστη μένει πίσω

ενώ πάνε ώρες που έφυγες,

αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα.

Γιατί άφησες ανοιχτή την πόρτα φεύγοντας;

Μήπως προκειμένου να γυρίσεις;

Γιατί φεύγει εκείνος

που προσδοκά να γυρίσει

κι έτσι απροκάλυπτα το δηλώνει

με μια ανοιχτή πόρτα

κι αργά βήματα στις σκάλες;

Γιατί φεύγει εκείνος

κι αφήνει πίσω το άρωμα του

στα δικά μου τα χέρια

στα μαλλιά τα δικά μου,

στα σεντόνια – στους τοίχους;

Τέλος, γιατί φεύγει

και γιατί γράφω ποίημα

εφόσον αδιαφορώ;

Πώς αδιαφορώ την ίδια στιγμή που νοιάζομαι

και πώς πάντοτε καταφέρνω και σιωπώ τα ουρλιαχτά;

Πώς καταφέρνω και δεν σπάω,

δεν κλαίω, δεν καίω

δεν καταδέχομαι ούτε ένα τσιγάρο να στρίψω;

Πώς καταφέρνω να συντάσσω ποιήματα

τις δυσκολότερες στιγμές

αντί για δάκρυα •

πώς καταφέρνεις και φεύγεις

αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα

δηλώνοντας τόσο απροκάλυπτα

ότι προτιμάς εδώ να μείνεις;