Από ένα χρυσόψαρο | Στέλλα Βιεννά

Αυτή η γλυκόπικρη πρέζα αλατιού.

Αφού το "αλμυρή" δεν είναι αρκετό να την χαρακτηρίσει. Πόση δύναμη μου δίνει που αγαπώ και πόση να μου κλέβει που ερωτεύομαι.

Αν κόψεις προσεκτικά τη φλέβα που πετάει στον καρπό μου θα τυφλωθείς απ' το φως που θα αναβλύσει τη στιγμή που σε κοιτάω.

Νευριασμένο, λυπημένο, νυσταγμένο. Γαλήνιο, χαρούμενο, αγουροξυπνημένο. Αηδιασμένο και πεινασμένο.

Κάθε αυθόρμητη και στημένη ασυμμετρία του προσώπου σου με κάνει να χαμογελώ.

Αν κόψεις προσεκτικά τη φλέβα που πετάει στον καρπό μου,

θα τυφλωθείς,

απ'το σκοτάδι που ξεχύνεται τη στιγμή που δεν γυαλίζουν τα μάτια σου όταν με κοιτάς. Πες με μισότρελη, ανώριμη, αιώνια έφηβη, αν σε βολεύει. Μα εγώ αποζητώ ακόμα την παράνοια.

Και δεν με νοιάζουν τα κουρασμένα σου άλλοθι. Τις αγαπάω , μάτια μου, τις σκοτεινές πληγές σου. Μα εγώ τολμάω να παλεύω κάθε μέρα τις δικές μου. Κι εσύ; Ρίχνεις μια πρέζα αλάτι. Να δείχνεις πως λαβώθηκες.

Τάχα σε μένα;

Τάχα,

σε σένα.

Και μην ακούς που λεν πως ότι αξίζει είναι που μένει στο τέλος η αγάπη, κι ούτε πως ότι γυαλίζει είναι δήθεν, επιφανειακό.

Κανένα ορυχείο δεν βρέθηκε πάνω απ'τα έγκατα της γης.

Και μόνο αυτό το αλάτι,

που εξατμίζεται˙

σε κάνει να επιπλέεις.

Μπουρμπουλήθρες.