Ο Θάνος Κουλουβάκης είναι ένα παιδί νέο -κι ευτυχώς που ισχύει κάτι τέτοιο- γεμάτο ανησυχίες, συναισθήματα, προβληματισμούς, γόνιμη μελαγχολία, σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως το να προλογίζεις έναν συγγραφέα αποκαλώντας τον "νέο παιδί" ίσως και να ακούγεται κάπως υποτιμητικό. Κάποιος με τη στερεοτυπική ματιά του αποστειρωμένου καθωσπρεπισμού που για τα μάτια του κόσμου προσπαθεί να ακολουθήσει το πρωτόκολλο του "σεις" και του "σας" όταν η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται αλλού.
Ο Θάνος είναι νέο παιδί κι αυτό στο μυαλό όσων έχουμε επιλέξει να μην τα παρατάμε, όσων έχουμε διαλέξει να ελπίζουμε ακόμη, είναι μια ανάσα πολλά υποσχόμενη για ένα αύριο λιγότερο γκρίζο ώσπου να αγγίξουμε επιτέλους εμείς οι άνθρωποι την πλήρη πολυχρωμία των ψυχών μας μέσα από την άβυσσο των συναισθημάτων μας.
Ο Θάνος είναι ένα νέο παιδί -όχι παιδάκι- που έχει πολλά να μας πει μέσα από τα γραπτά του. Με αφορμή, λοιπόν, την ποιητική του συλλογή "Ώρα κοινής φασαρίας" από τις εκδόσεις Οσελότος κάναμε μια πολύ όμορφη κι ενδιαφέρουσα γραπτή συζήτηση την οποία θα απολαύσετε παρακάτω. Ο ίδιος μάλιστα στην τελευταία ερώτηση μιλάει από τη δική του οπτική γι' αυτό το παιδί που κρύβει ή έκρυβε μέσα του.
Θάνο, σε ευχαριστώ πολύ.
1. Πες μου κάποια πράγματα που αποτελούν για σένα προβληματισμό, αφορμή για σκέψη και κατ' επέκταση έμπνευση.
Θα μπορούσα να πω ότι η ίδια η ζωή αποτελεί πηγή έμπνευσης, σκέψης και προβληματισμού· η ζωή και ό,τι αυτή εμπεριέχει. Μέσα σε αυτά εντάσσω και το θάνατο, ο οποίος αποτελεί επίσης σημαντική πηγή έμπνευσης για εμένα. Μου αρέσει να φλερτάρω με το θάνατο· με την ιδέα του θανάτου, της επερχόμενης και αναπόφευκτης έλευσης του. Μου αρέσει να δοκιμάζω - ενίοτε - τον εαυτό μου. Να τον υποβάλλω - θα μπορούσα να πω - σε σκοτεινές σκέψεις διότι αισθάνομαι ότι μέσα τους ξαναγεννιέμαι.
Εν τούτοις, αγαπώ μερικώς τη ζωή. Φέρει υπέροχα συναισθήματα, τα οποία είναι αναντικατάστατα. Λατρεύω τον έρωτα και την μελαγχολία. Συνεπώς, με εμπνέει ιδιαίτερα ο έρωτας - ιδίως όταν είναι μελαγχολικός.
2. Τι σε πληγώνει πιο πολύ;
Με πληγώνουν - κυρίως - οι άνθρωποι. Με απογοητεύει το γεγονός ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την εικόνα (που οι υπόλοιποι άνθρωποι χτίζουν για αυτούς), παρά για την ουσία τους. Με πληγώνει η αδιαφορία και με στεναχωρεί η αβάσιμη κριτική.
3. Και τι σου δίνει κίνητρο και δύναμη;
Δύναμη μου δίνει η αγάπη και κατ’ επέκταση όλοι οι άνθρωποι που μου την παρέχουν απλόχερα. Κίνητρο μου δίνει η δική μου αγάπη για τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάνομαι και με παθιάζουν, αλλά και οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν πραγματικά σε εμένα.
4. Πώς θα περιέγραφες την ποιητική σου συλλογή με τίτλο "Ώρα κοινής φασαρίας" αν σου ζητούσα να το κάνεις με συναισθήματα.
Θα έλεγα ότι διέπεται από μία ιδιαίτερη μελαγχολία. Όμως, θα ήταν ατόπημα να επικεντρωθώ μονάχα εκεί. Αν και τα ποιήματα της Φασαρίας μου τα έγραψα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, όπου με βασάνιζαν πολλά συναισθήματα και σκέψεις, αισθάνομαι ότι από μέσα τους αναδύεται μία συναισθηματική - ψυχική ανάταση. Στο τέλος της ανάγνωσης τους θεωρώ ότι επέρχεται η λύτρωση.
5. Αν σε ρωτούσε κανείς γιατί γράφεις και τι σημαίνει να είσαι ποιητής σε μια εποχή σαν τη δική μας τι θα απαντούσες;
Για μένα η γραφή είναι απελευθέρωση· κάτι πολύ διαφορετικό από μια απλή αποτύπωση συναισθημάτων και σκέψεων. Γράφω διαρκώς - σε καθημερινή βάση - διότι μέσα από τα γραπτά μου ανακαλύπτω κρυμμένες πτυχές του εαυτού μου. Μέσω της γραφής αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι, όχι μόνο ως συγγραφέας αλλά και ως άνθρωπος.
Τώρα, αναφορικά με την ποίηση, αυτή δεν αγαπιέται ιδιαιτέρως στην εποχή μας. Όσες και όσοι την αγαπούν, εν τούτοις, την αγαπούν με πάθος. Αυτοί οι άνθρωποι επιδιώκω να βρίσκονται γύρω μου· άνθρωποι που λατρεύουν την τέχνη εν γένει. Το να είσαι ποιητής στην εποχή που ζούμε, κατά τη γνώμη μου, είναι μια κραυγή· μια κραυγή προς στις κοινωνικές επιταγές, τις εσωτερικές αναζητήσεις (που υποτιμώνται λες και είναι ανούσιες), τη ζωή που στερούμαστε.
6. Τι άλλο να περιμένουμε από σένα στο μέλλον;
Ετοιμάζω μια συλλογή με διηγήματα και ποιήματα. Η σκέψη αυτού του συνδυασμού με εξιτάρει. Σκέφτομαι στην αρχή κάθε διηγήματος να υπάρχει ένα ποίημα μου που θα προμηνύει - σε ένα βαθμό - το περιεχόμενο του. Όμως δεν θα ήθελα να αποκαλύψω τον τίτλο ακόμα…
7. Τι θα έλεγες σε εκείνους τους νέους ανθρώπους -όπως εσύ- οι οποίοι νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω της συγγραφής κι επιθυμούν να εκδώσουν βιβλίο; Ποιες οι δυσκολίες;
Έχω ενθαρρύνει πολλούς ανθρώπους να ξεκινήσουν να γράφουν ή να συνεχίσουν να γράφουν. Θεωρώ ότι όλες και όλοι μας χρειαζόμαστε υποστήριξη και κουράγιο σε οτιδήποτε κάνουμε· διότι ενίοτε βρισκόμαστε σε τέλμα και μια ενθαρυντική κουβέντα ενδεχομένως μας βγάλει από αυτό. Όσον αφορά τον χώρο των εκδόσεων, όλοι και
όλες όσοι έχουμε εμπλακεί σε αυτόν έχουμε εντοπίσει τα προβλήματα που τον περιβάλλουν. Ωστόσο, προσωπικά δεν χάνω την αισιοδοξία μου και προσπαθώ να τη μεταδίδω· καθώς υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι που σέβονται τη δουλειά και την προσπάθεια μας. Επομένως, θα πρότεινα σε οποιονδήποτε άνθρωπο επιθυμεί να εκδώσει βιβλίο να το προσπαθήσει, εφόσον - βέβαια - αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει (και δεν σκέφτεται μονάχα το κέρδος) και έχει τη διάθεση και το χρόνο να το κυνηγήσει.
8. Άνθρωποι του χώρου που σε έχουν εμπνεύσει;
Πολλοί και πολλές… Αγαπώ την Κατερίνα Γώγου, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Νίκο Καββαδία, τον Μανόλη Αναγνωστάκη, την Βιρτζίνια Γουλφ, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, τον Σαρλ Μπωντλαίρ, τον Αρθούρο Ρεμπώ…Μα δεν συνεχίζω, διότι η λίστα είναι πραγματικά τεράστια.
9. Μου άρεσε πολύ η ερώτηση που μου είχες κάνει εσύ σε αντίστοιχη συνέντευξη που είχα την τιμή να σου δώσω οπότε θα μου επιτρέψεις να την ανταποδώσω: κάποιο τραγούδι ή κάποιοι στίχοι που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν κάτι από εσένα;
Λατρεύω τον Παύλο Παυλίδη. Οι στίχοι του με εκφράζουν απίστευτα· μιλούν μέσα στην ψυχή μου.
Θα έλεγα ότι οι στίχοι που αισθάνομαι ότι με γεμίζουν περισσότερο είναι από το τραγούδι του “Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη” και πιο συγκεκριμένα οι παρακάτω…
“Ποιος θα τα βάλει με τη θλίψη όσο αντιστέκεσαι νικάει, σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο εσένα λέει θέλω μόνο.”
10. Γράφεις και σε άλλες μορφές πέραν της ποίησης; Κι αν ναι πού μπορούμε να σε βρούμε (sites, blogs κλπ);
Βεβαίως. Πέραν από τα διηγήματα που γράφω αυτό το διάστημα, αρθρογραφώ σε μια ιστοσελίδα (www.offlinepost.gr) και διατηρώ το προσωπικό μου blog (rottenpoetsociety.blogspot.gr).
+1. Ο Θάνος Κουλουβάκης τι έλεγε ότι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει τότε που ήταν παιδί; (Ή μήπως όσοι ασχολούμαστε με τα καλλιτεχνικά κουβαλάμε ακόμη ένα παιδί μέσα μας;)
Για να πω την αλήθεια, άλλαζα πολύ συχνά γνώμη σχετικά με αυτό το θέμα όταν ήμουν παιδί. Έτσι - όπως καταλαβαίνεις - “πέρασα” από αρκετά επαγγέλματα. Θεωρώ, ωστόσο, ότι τα περισσότερα από αυτά τα διάλεγα ευκαιριακά διότι η κοινωνία τα θεωρεί σημαντικά· κι εγώ - σαν παιδί - απλώς τα αναπαρήγαγα επειδή τα άκουγα συχνά.
Τώρα, δεν ξέρω αν ακόμα κρύβω ένα παιδί μέσα μου. Δεν το πιστεύω, ωστόσο. Ξέρεις, μάλλον το παιδί που έκρυβα μού το σκότωσαν - όταν ακόμα ήμουν παιδί ηλικιακά - οι κοινωνικές επιβολές και τώρα προσπαθώ να το αναστήσω.
Εξώφυλλο Βιβλίου:
https://www.ocelotos.gr/ωρα_κοινης_φασαριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου