Όλοι μου οι αγώνες βολές στο γάμο του Καραγκιόζη. Ο πρότερος βίος μου στεφάνι κι έξω. Τώρα το κεφάλι μου μπάλα σπυριάρα, τσουλάει άστοχη στις απότομες κατηφόρες της Αμφιάλης, στην Καστέλα κι αλλού. Πλήθος μεγάλο οι γκιλοτίνες, φτώχεια καταραμένη, χωρισμοί, αδιέξοδα. Με γάμπες εξαντλημένες, μύες καμένους, τρέχω και μπουρδουκλώνομαι να με προλάβω. Θα συναρμολογηθώ. Ω Μαίρη Σέλλεϋ, έπρεπε στα αλήθεια να με επινοήσεις, είμαι ένα τέρας κυνηγημένο!
Βγαίνω ξανά στο πεζοδρόμιο ακροποδητί. Με ένα μεγάλο δίκοπο μαχαίρι στο στόμα μου δαγκωτό, μιμούμαι τις κινήσεις των κομάντος. Κάθε μου λαχάνιασμα στρέφει το μαχαίρι σε μένα, το σπρώχνω, το εισπνέω, μου σχίζει τα μάγουλα. Αποκτώ ένα πλατύ, απελπισμένο αιματηρό χαμόγελο. Ίδια γεύση το αίμα και το μέταλλο της λάμας. Ικανός μόνο για έγκλημα ή αγάπη.
Διαλέγω το δρόμο της κατανόησης. Όχι τι πιστεύεις μα ποιος είσαι. Θέλω να μου τα πεις όλα. Νοίκι, χρέη, παιδιά και σούπερ μάρκετ. Κάβλα, διαστροφή κι εξάρτηση. Γέμισε η ζωή μας χορτάτους μαλάκες που κάνουν τουρισμό στην άγονη γραμμή της θλίψης μας. Ο μάγκας κι ο φλώρος σε αντικρινά τραπέζια. Ζωνάδες του Περάματος κι Αθηναίοι στα ίδια μαγαζιά. Πολτός η εποχή μας μέσα στον αποχυμωτή της κρίσης.
Πάνω σ’ ένα τραπεζομάντηλο Endless γράφω ατέλειωτες σημειώσεις. Σάλτσες, στάχτες και σταγόνες θολώνουν το μελάνι, τρυπάνε το χαρτί, φαίνεται το νάιλον. Βιβλία που κάποτε θα ‘θελα να γραφτούν μα με προφταίνει η ανάγκη. Κομποδέματα που σκόρπισα, τσιγάρα τελευταία, φιλιά που δεν έδωσα. Οι γυναίκες μου ζητάν ασφάλεια και λούσα, ο νοικοκύρης το μηνιάτικο, το Κράτος τον παρά του.
Κυκλώθηκα, με στρίμωξαν. Αφέντηδες που δεν κρατάνε πια καμτσίκι μα τσιγάρο ηλεκτρονικό. Με κοιτούν στα δόντια σα το μουλάρι, βγάζουν μεζούρες, παίρνουν τις διαστάσεις μου με ακρίβεια, φυλλομετρούν το βιογραφικό μου με καχυποψία. Σε κόσμους τούμπα απ’ τον δικό μου. Σε κόσμους καθαρούς και γυαλισμένους. Δεν καπνίζουνε, δε σπάνε, δε μεθάνε. Δε γυρνάν απελπισμένοι το ξημέρωμα. Συνδρομή στο γυμναστήριο, υγιεινά φαγητά, σπορ αυτοκίνητα και γκόμενες αρχοντικές. Γράπωμα στα αρχίδια του παπά. Ιδού η κοινωνία των αρίστων μορφονιών. Να τη η εποχή των στρατοπέδων!
«The beautiful people
The beautiful people»
Οι γειτονιές μου σεντόνι πτυχωμένο που σκεπάζει έναν γίγαντα οργής. Σα τη σκατόμυγα που επέζησε φθινόπωρο τον ενοχλώ στα αφτιά του. «Ξύπνα» του φωνάζω με έναν μου στίχο, με έναν λεβέντικο χορό και με ένα χάδι. Φτωχοί στα όπλα, πούστηδες, πρεζάκηδες στα όπλα, μόνοι και μοναχικοί όλοι μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου