Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη
2018 τα χρόνια της συνειδητοποίησης. Φέρω βαριές πληγές που μετουσίωσα σε πλάκα και αμνησία. Φοβάμαι όσους θυμούνται πως κάποτε είχα μνήμη που θυμόταν μέχρι και τηλεφωνικούς διαλόγους τεσσάρων ωρών. Είναι η χρονιά που μετρήσαμε απώλειες καλλιτεχνών και πάλι, ανθρώπων που είχαν παλέψει για κάτι, ανθρώπων δικών μας σε προσωπικό επίπεδο.
Νιώθω ότι θέλω να κάνω λίστες, με τα αγαπημένα μου τραγούδια για αυτή τη χρονιά, με τα βιβλία που διάβασα, με τους δίσκους που αγάπησα με τις ταινίες που είδα. Ξέρω πως όσες λίστες και αν κάνω μετά θα μετανιώσω που ξέχασα να συμπεριλάβω κάτι και θα θέλω να προσθέσω και να προσθέσω και να προσθέσω.
2018. Είναι η χρονιά που "τρως ένα χαστούκι" και ξυπνάς από το όνειρο. Ενηλικιώνεσαι και όσο και αν η ενηλικίωση είναι φυλακή εσύ απελευθερώνεσαι κιόλας. Κρατάς από τον μικρό σου εαυτό ότι χρειάζεσαι και βλέπεις ότι η ανιδιοτέλεια είναι ψέμα τις περισσότερες φορές. Σκέφτεσαι πως έγινες ρομαντικό γιατί πίστευες στην πλατωνικότητα των πραγμάτων. Έβλεπες τους άλλους με όσα ήθελες εσύ να τους προσδώσεις. Έγινες ενήλικας, αφού αποποιήθηκες ό,τι σε βάραινε και εκτίμησες διπλά αυτά για τα οποία πάλεψες. Αξίζεις ένα μπράβο, αρκετά με το αυτομαστίγωμα.
2018, τα δράματα δεν είχαν τελειωμό. Η Δικαιοσύνη είναι μία αιματοβαμμένη ζυγαριά. Τις καλές στιγμές και την ισορροπία όλοι τις έχουμε προεξοφλήσει με αίμα. Είμαστε στα χρόνια που αν είσαι γυναίκα ή θέλεις να είσαι γυναίκα ή απλά ο εαυτός σου πληρώνεις με τη ζωή σου- αφού σου κρεμάσουν ταμπέλες για να αλαφρύνουν την δική τους έλλειψη ζωής. Αν ζεις όπως θέλεις εσύ και παλεύεις και τα καταφέρνεις , σε μισούνε.
Παρά τις απώλειες όμως, το 2018 παλεύει για να δείξει ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί. Ήθελα να γράψω ένα κείμενο- το έγραψα μέχρι τη μέση για το "αλλιώτικο παιδάκι" του Παύλου Παυλίδη, που εκτός από τέχνη της εποχής και δικαίωση για έναν αδικοχαμένο άνθρωπο αποτελεί και ένα έργο τέχνης οπτικά με τη σκηνοθεσία της Μαρίνας Δανέζη - αλλά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τα γράψω όλα μαζί όσα σκέφτομαι και να μην γράψω πέντε κείμενα σαν χείμαρρο μες τα τελειώματα της χρονιάς. Αυτή η χρονιά παλεύει να δείξει ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο αντίκρυσμα της τερατόμορφης πραγματικότητας.
Πρέπει η πάλη να συνεχιστεί, ακόμα και αν χρειάζεται που και που να ξαποστάσουμε. Νομίζω πως αποποιηθήκαμε τα ψεύτικα, παλεύουμε ακόμα, χάσαμε όσα μας κρατούσαν πίσω, πήραμε μια ανταμοιβή για την μοναχικότητα της ύπαρξης, είδαμε ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό απ'ότι νομίζαμε. Αξίζει αυτή η ζωή, αξίζει να επενδύουμε σε στιγμές, σε ανθρώπους, σε καινούργια πράγματα που έρχονται.
Την ερχόμενη χρονιά, εύχομαι και για εμένα και για όλους, να διαβάσουμε περισσότερα βιβλία, να ακούσουμε περισσότερες όμορφες μουσικές, να δούμε περισσότερες όμορφες ταινίες, να κάνουμε πιο πολλές ζεστές και εποικοδομητικές συζητήσεις, να γνωρίσουμε περισσότερους ωραίους ανθρώπους. Άλλωστε όσα και αν κάνεις από αυτά ποτέ δεν είναι αρκετά!
Να είναι το 2019 πιο ανθρώπινο για όλους,
να φωτίσει ένα αστέρι τις ψυχές και τις καρδιές μας,
υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου